Niewielki przystanek kolejowy w centrum Warszawy do dziś zachwyca miłośników architektury modernistycznej nowatorską formą i wyszukanym kształtem.
Na przełomie lat 50. i 60. XX w. zespół architektów pod kierunkiem Arseniusza Romanowicza i Piotra Szymaniaka projektował przystanki kolejowe linii średnicowej. Na Ochocie przystanek uruchomiono w 1963 r., nieco później także przystanek Warszawa Ochota WKD, by wraz z dworcem Powiśle odciążyły komunikację miejską i ułatwiły mieszkańcom dostęp do komunikacji kolejowej. Na Ochocie zamontowano również schody ruchome prowadzące na perony, jako test przed zastosowaniem tego rozwiązania na Dworcu Centralnym, które jednak szybko uległy awarii i w latach 80. zostały zdemontowane. O zastosowanych wówczas nowinkach technicznych już nie pamiętamy, ale niewątpliwie elementem, który do dziś najbardziej zwraca uwagę, jest forma zadaszenia zejścia na perony.
Pawilon dworca w stylu modernistycznym zaprojektował Wacław Zalewski, twórca m.in. katowickiego Spodka. Łupinowy dach o grubości 8 cm został wykonany z żelbetu, jest oparty w trzech punktach i pokryty mozaiką kafelków ułożonych w czarne i białe pasy. Kształtem przypomina wygiętą kartkę papieru. Lekka konstrukcja pełni funkcję czysto użytkową przy jednoczesnym spektakularnym rozwiązaniu architektonicznym. W 2012 r. obiekt został wpisany do gminnej ewidencji zabytków m.st. Warszawy.
Adres: pl. Zawiszy.
