Budynek jest jednym z najlepszych przykładów polskiego modernizmu bazującego na formach historycznych i regularnie pojawia się w podręcznikach do architektury. Z kościołem wiąże się również warszawski wątek podróży Heleny Kowalskiej, późniejszej św. Faustyny.
Przed powstaniem parafii św. Jakuba Apostoła wierni chodzili do najbliższych kościołów na Woli i na Koszykach. Także kościół mający upamiętniać półwiecze ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, który miał służyć mieszkańcom Ochoty i okolic planowano wybudować bliżej Śródmieścia. Po protestach mieszkańców, postanowiono zbudować go w obecnym miejscu, a wówczas był to słabo zabudowany teren, więc kościół stał się centralnym obiektem dzielnicy, wokół którego zaczęto wznosić budynki mieszkalne. Plac Narutowicza wytyczono w 1923 r.
Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny powstał według projektu Oskara Sosnowskiego w latach 1911-1938, a parafia została erygowana 7 marca 1918 r. przez arcybiskupa Aleksandra Kakowskiego. Masywna bryła kościoła to dzieło modernizmu inspirowanego formami romanizmu. W czasie II wojny światowej kościół został uszkodzony i stracił prawie całe wyposażenie, jednak już w 1946 r. rozpoczęła się jego odbudowa.
W kościele znajduje się tablica upamiętniająca św. Faustynę. W 1924 r. jako jeszcze Helena Kowalska napisała w swoim „Dzienniczku”: „…przyjechałam do miasta i weszłam do pierwszego kościoła, jaki spotkałam i zaczęłam się modlić o dalszą wolę Bożą”. Przez proboszcza Jakuba Dąbrowskiego została wówczas skierowana do Ostrówka, skąd po roku trafiła do Sióstr Matki Miłosierdzia w Warszawie. Obecnie jedna z przykościelnych sal duszpasterskich nosi imię św. Faustyny.
Adres: ul. Grójecka 38.
