Placówka badawcza powstała z inicjatywy Marii Skłodowskiej-Curie. Obecnie to największe w Polsce Centrum Onkologii.
Życzeniem Marii Skłodowskiej-Curie, wielkiej uczonej i podwójnej laureatki Nagrody Nobla – z fizyki (1903) i chemii (1911) – było powstanie w Polsce placówki badawczej. 7 czerwca 1925 r. w Warszawie, na terenie ofiarowanym przez Uniwersytet Warszawski przy ul. Wawelskiej, wmurowano kamień węgielny pod budowę siedziby Instytutu Radowego. Kompleks powstał po kilku latach i rozpoczął działalność naukową oraz leczniczą (1932). W ramach ośrodka znajdował się gmach kliniczny, pracownia rentgenowska, budynek przeznaczony na preparatykę ciał promieniotwórczych oraz pracownia fizyczna. Pierwszym dyrektorem instytutu została Bronisława Dłuska, siostra Skłodowskiej. Przy gmachu klinicznym powstała również niewielka uliczka Marii Skłodowskiej-Curie i park, w którym po śmierci uczonej (1934) odsłonięto poświęcony jej pomnik.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. zabudowania nie zostały w znaczący sposób uszkodzone. Po kapitulacji Warszawy Niemcy wznowili działalności instytucji pod nazwą Miejskiego Szpitala Przeciwrakowego. Jednak w czasie powstania warszawskiego (1944) budynek uległ poważnym zniszczeniom, a pacjenci oraz członkowie personelu zostali wymordowani przez Rosyjską Wyzwoleńczą Armię Ludową (RONA).
Po zakończeniu II wojny światowej ośrodek odbudowano i rozbudowano o jedno piętro. W 1951 r. zmieniono nazwę na Instytut Onkologii, a w 1984 r. utworzono Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie, którego główną siedzibą stał się kompleks na Ursynowie. Obecnie przy ul. Wawelskiej działa Muzeum Instytutu Radowego.
Adres: ul. Wawelska 15B.
