Wzniesiony w 1817 r.
Obiekt powstał na początku XIX w., w stylu klasycystycznym. Po przejściu trąby powietrznej, która nawiedziła Miechowice w 1844 r. i zerwała m.in. dach pałacu, rozbudowano go w stylu neogotyckim.
Do 1925 r. pałac pozostawał własnością śląsko-maklemburskiego rodu szlacheckiego Tiele-Wincklerów.
Klasycystyczny pałac wzniesiony przez Ignaza Domesa (włączony do wybudowanego później neogotyckiego pałacu jako część środkowa) był dwukondygnacyjnym budynkiem na planie prostokąta z poddaszem oraz dwoma wejściami: od północy i południa. Kiedy w 1844 r. trąba powietrzna uszkodziła budynek i zerwała dach, Wincklerowie przenieśli się czasowo do katowickiej willi. Ze względu na wyższy status społeczny rodziny zapadła decyzja o budowie w Miechowicach bardziej reprezentacyjnej siedziby.
Przebudowa pałacu rozpoczęła się w 1850 roku. Autorem wstępnego projektu przebudowy był znany w Niemczech architekt Richard Lucae, jednak ostatecznie modernizację obiektu prowadzono według pomysłu Maurycego Augusta Nottebohma. Przebudowa trwała blisko dziewięć lat od 1850 do 1859 roku. Wówczas dobudowano dwa skrzydła w stylu angielskiego gotyku – w zachodnim mieściła się sala obrazów i kwiatowa, zaś przy wschodnim skrzydle znajdowała się najwyższa z wież „Jaskółcza”, mająca wysokość 110 stóp (ponad 33 metry).
Dwie pozostałe wieże nosiły nazwę „Prochowej” i „Wodnej”. W tej ostatniej mieścił się zbiornik wody dostarczanej pompami z podziemi kopalni „Maria”. Inicjatorem modernizacji pałacu był zięć F. Wincklera, Hubert von Tiele-Winckler.
Rezydencja przypominała średniowieczny zamek o rozczłonkowanej bryle z czterema wieżami i blankowaniem. Z powodu spadku cen cynku na rynkach europejskich i wynikających z tego kłopotów finansowych, pierwotny projekt z 1854 r. zrealizowano tylko częściowo, rezygnując z przebudowy klasycystycznej, najstarszej części pałacu.
Spółka Preussengrube AG., która przejęła pałac w 1906 r., przeprowadziła wkrótce intensywne prace adaptacyjne, dostosowując go na siedzibę Dyrekcji i mieszkania.
Do 1925 r. pałac pozostawał własnością śląsko-maklemburskiego rodu szlacheckiego Tiele-Wincklerów. W 1925 r. wnuk Huberta, hrabia Claus von Tiele-Winckler, odsprzedał spółce rezydencję wraz z parkiem. Po wkroczeniu Rosjan, 27 stycznia 1945 r., pałac został rozgrabiony i częściowo spalony, a w lipcu tego samego roku kolejny pożar przyczynił się do dalszej dewastacji.
Po II wojnie światowej w nadającej się do użytku części pałacu mieściły się biura i mieszkania Państwowego Gospodarstwa Rolnego.
W noc sylwestrową z 1954 na 1955 r. saperzy Ludowego Wojska Polskiego wysadzili w powietrze znaczną część pałacu.
W 2020 roku zakończył się remont Pałacu, który trwał ponad 1,5 roku i obejmowały zarówno remont pozostałości po historycznym obiekcie jak i pobliski park. Ukryte w zieleni Parku Ludowego ruiny zmieniły się nie do poznania i są kolejnym punktem na kulturalnej mapie miasta. Pałac jest jednym z najważniejszych obiektów kulturalnych i turystycznych nie tylko w Miechowicach, ale również w Bytomiu. Warto również dodać, że zespół pałacowo-parkowy Tiele-Wincklerów został 30 czerwca 1995 roku wpisany do rejestru zabytków województwa śląskiego. W skład zespołu pałacowo-parkowego oprócz oficyny pałacu i pozostałości pałacu Tiele-Wincklerów wchodzą również: park i zespół dendrologiczny.