Czas powstania

Nieznany, pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1777 r.

Brzózki – widok z wieży Autorstwa Pexeso28 – Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=27261878

Wieś położona jest na Równinie Polickiej w Puszczy Wkrzańskiej, wzdłuż drogi nr 114 łączącej Trzebież z Nowym Warpnem. Zapewnia to łatwy i wygodny dojazd. Jednocześnie jest ona miejscem zacisznym, pełnym dobrej energii. Znajdują się tu gospodarstwa agroturystyczne i stajnie oferujące różne formy wypoczynku dla dorosłych i dzieci oraz rehabilitację hippiczną, a sąsiedztwo Puszczy Wkrzańskiej i Zalewu Szczecińskiego zachęca do aktywności o każdej porze roku.Mieszkańcy są zaangażowani w działania na rzecz wsi – jest to widoczne nawet z okien samochodu. Czyste chodniki, piękne ogródki przydomowe i niebanalne zdobnictwo stref publicznych świadczą o społeczności dbającej o komfort i bezpieczeństwo mieszkania we wspólnym miejscu. Koło Gospodyń Wiejskich wspólnie z sołtysem-społecznikiem i strażakami OSP realizuje liczne projekty, stwarzając nowe możliwości rozwoju miejscowości. Odczuwalne jest poczucie współodpowiedzialności za przestrzeń i podejmowane w niej działania.

Brzózki. Źródło: https://www.facebook.com/WioskaBrzozki/

Od drugiej połowy XVIII w. Brzózki (Althagen) były majątkiem państwowym z kolonią mieszkalną. Wcześniejsza historia wsi nie jest znana. W 1777 roku przybyli pierwsi znani osadnicy. Od 1782 na mocy umowy folwark kamery państwowej w Szczecinie i zakład przemysłowy radcy wojennego Augusta Friedricha Matthiasa połączono na prawie dziedzicznego czynszu. Wkrótce Matthias sprowadził następnych kolonistów. We wsi zamieszkiwały wówczas 22 osoby. O jakości zarządzania majątkiem świadczy fakt, że już od 1783 r funkcjonowała szkoła oraz mały kościół z zakrystią (rozebrany po II wojnie światowej, obecnie w jego obrysie znajduje się kapliczka na wolnym powietrzu). Niecałe sto lat później wieś liczyła 371 mieszkańców – 70 rodzin. W owym czasie znajdował się tam także wiatrak. W 1874 roku Brzózki miały status gminy wiejskiej.

Po 1945 osiedlili się tu polscy repatrianci ze wschodnich granic i zaczęli budować od nowa życie swoich rodzin. Obecni mieszkańcy są w większości ich potomkami. Wciąż żywe są tu nadbużańskie tradycje związane z obchodami świąt i tamtejszych uroczystości oraz kresowa gościnność i życzliwość.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj