Czas powstania
1821 r.
Opis cech fizycznych wprowadzonego Gminnego Cudu Regionu
Od czasów epidemii cholery z 1821 r. Staszowianie organizują pielgrzymkę do Sulisławic, do obrazu Matki Boskiej Sulisławskiej. Jest to podziękowanie za ocalenie miasta od panującej choroby. Obecnie wierni pielgrzymują z własnymi prośbami.
Pielgrzymka organizowana jest w pierwszy weekend po Bożym Ciele. W piątek wieczorem ma miejsce Msza św. na cmentarzu cholerycznym na Pocieszce, w której polecane są ofiary epidemii. W sobotę rano pątnicy zbierają się w kościele św. Bartłomieja, by uroczystą Mszą św. rozpocząć wspólne pielgrzymowanie. Trasa częściowo wiedzie przez lasy golejowskie, gdzie na nowicjuszy czeka „chrzest” w postaci pokropienia wodą z tamtejszych jezior. Tuż przed dojściem do Sulisławic, pielgrzymi zatrzymują się przed krzyżem staszowskim, wyznaczającym miejsce do którego dotarli pątnicy z 1821 r.
Pielgrzymka kończy się apelem jasnogórskim w sanktuarium w Sulisławicach. Następnego dnia ma miejsce uroczysta Msza św. staszowska, i następuje wymarsz w drogę powrotną.
Opis kontekstów historycznych
W 1821 r. w Staszowie trwała epidemia cholery. Grupa staszowian, za namową rajców miejskich, podjęła trud pielgrzymowania, by uprosić Boga o ustanie choroby. Pątnicy wyruszyli ukradkiem, gdyż w trakcie epidemii był zakaz opuszczania miasta. Miało to miejsce po oktawie Bożego Ciała. Według przekazów pątnicy mieli część drogi pokonywać na kolanach, prosząc Matkę Bożą o ocalenie miasta przed cholerą. Niosąc ze sobą drewniany krzyż pokonali znaczną część drogi, by dotrzeć do rogatek Sulisławic. Stamtąd widać już było wieże kościelne. Tam żołnierze rosyjscy nie wpuścili grupy przybyłych. Pielgrzymi zostawili w tym miejscu krzyż, który nieśli. Wracający pątnicy dowiedzieli się, że epidemia całkowicie ustała. Każdego roku jest organizowana staszowska pielgrzymka do Sulisławic, a tradycji nie przerwała ani wojna, ani komunizm.
