Warszawski Zespół Stacji Filtrów z XIX w. projektu inżyniera Williama Lindleya, to cenny zabytek i atrakcja turystyczna stolicy, ale także obiekt wpisany na listę pomników historii.
Założenie stanowi część systemu wodociągów wybudowanych w latach 1883-1886 z inicjatywy prezydenta miasta Sokrata Starynkiewicza, w czasie intensywnej rozbudowy Warszawy i zwiększania się liczby jej mieszkańców. Urządzenia do uzdatniania wody pitnej zaprojektował angielski inżynier William Lindley, który jako jeden z nielicznych w tym czasie specjalizował się w projektowaniu instalacji wodno-kanalizacyjnych i wraz z synem zrealizował podobne projekty w dużych miastach europejskich. Powstały zbiorniki wody czystej, hale filtrów, wieża ciśnień, maszynownie i budynki administracyjne. System przez lata spełniał swoją funkcję dzięki stopniowej rozbudowie, ale także zastosowaniu najwyższej jakości materiałów. Podstawowy materiał budowlany stanowiła bowiem specjalnie wypalana, odporna na wilgoć cegła oraz bloki granitowe i piaskowiec. Do dziś obiekty budzą podziw nie tylko ze względu na zastosowane rozwiązania techniczne, ale również jednorodną stylistykę, łączącą architekturę z nowatorskimi dokonaniami inżynieryjnymi. Wodę poprowadzono z Wisły podziemnymi rurami ze stacji pomp rzecznych na Czerniakowie. Rozbudowa sieci wodociągowej została zahamowana przez wybuch II wojny światowej, a w latach 60. XX w. wprowadzono nową metodę oczyszczania wody z zastosowaniem pulsatorów. Zabytkowy Zespół Stacji Filtrów obecnie jest częścią Zakładu Centralnego Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji.
Adres: ul. Koszykowa 81.
