Polityk, mecenas sztuki i kolekcjoner, właściciel Wilanowa, w którym otworzył jedno z pierwszych polskich muzeów dostępnych dla publiczności.
Podczas obrad Sejmu Czteroletniego politycznie związany był ze stronnictwem patriotycznym i odgrywał w nim ważną rolę wraz z bratem, Ignacym Potockim. Od 1799 r. zamieszkał w Wilanowie, który jego żona Aleksandra otrzymała od matki Izabeli Lubomirskiej. Potoccy przywrócili świetność pałacowi upamiętniając Jana III Sobieskiego. Stanisław Kostka Potocki uznawany jest również za pioniera historii sztuki i archeologii w Polsce. Prowadził wykopaliska archeologiczne we Włoszech, opublikował „O sztuce u dawnych, czyli Winkelman polski” (1815), wzorowaną na dziele J.J. Winckelmanna. Przywiezione z podróży zabytki zgromadził w sali pałacu i w 1805 r. udostępnił publiczności jako kolekcję sztuki i starożytności. Zajmował się także literaturą i od 1800 r. był jednym z najbardziej aktywnych członków warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, w którym przewodniczył Wydziałowi Nauk.
Stanisław Kostka Potocki zmarł w 1821 r. i został pochowany na cmentarzu w Wilanowie, jednak jego syn Aleksander Stanisław wystawił rodzicom symboliczny nagrobek, zwany Mauzoleum Potockich na przedpolu wilanowskiego pałacu. Monument zaprojektował w 1834 r. Henryk Marconi, został wykonany z piaskowca szydłowieckiego dwa lata później przez Jakuba Tatarkiewicza i Konstantego Hegla. Składa się z neogotyckiego baldachimu ustawionego na cokole, w którego rogach znajdują się cztery lwy trzymające tarcze z herbami Pilawa Potockich i Drużyna Lubomirskich.
Adres: Mauzoleum Potockich przed bramą główną Pałacu w Wilanowie.
