W czasach króla Jana III Sobieskiego odbywały się tam polowania. W XIX w. istniał park romantyczny, a w 1996 r. utworzono na tym terenie krajobrazowy rezerwat przyrody.
Historia tego miejsca sięga XVII w., gdy teren porośnięty lasem łęgowym pełnił funkcję zwierzyńca. W czasach Stanisława Kostki Potockiego, właściciela Wilanowa w XIX w., północną część obszaru przekształcono w park romantyczny i nazwano Morysinem na cześć wnuka Potockiego – Maurycego, zwanego zdrobniale Morysiem. W 1811 r. wzniesiono tam pałacyk z rotundą wzorowaną na świątyni Westy w Tivoli. Park połączony był z wilanowskim zespołem pałacowo-parkowym dzięki wodom Jeziora i Kanału Sobieskiego oraz kanałom, które pozwalały podpływać łodziami do pałacyku-rotundy. W połowie XIX w. powstał murowany dom dozorcy oraz ceglana neogotycka brama, która zamykała wysadzaną drzewami aleję położoną na osi pałacu w Wilanowie. Park dostępny był dla właścicieli i ich gości do czasów II wojny światowej, gdy został zdewastowany. Po 1945 r. terenem wraz z wilanowskim pałacem zarządzało Muzeum Narodowe w Warszawie, a od 1995 r. jest własnością Muzeum Pałacu w Wilanowie. W 1973 r. park został wpisany do rejestru zabytków województwa warszawskiego. W 1994 r. został uznany za pomnik historii, a dwa lata później na terenie 53,46 ha powstał rezerwat przyrody Morysin w granicach: Jezioro Wilanowskie – rzeka Wilanówka – Kanał Sobieskiego. Celem powołania rezerwatu jest ochrona fragmentu doliny Wisły z lasem łęgowym i olszowym z licznymi okazami drzew pomnikowych oraz bogatą florą i fauną.
Adres: okolice Jeziora Wilanowskiego.
