Jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego, współzałożyciel sławnego kabaretu literackiego „Pod Picadorem” i grupy poetyckiej „Skamander” w wyjątkowy sposób został upamiętniony w Łodzi.
Poeta urodził się 13 września 1894 r. w Łodzi przy ul. Widzewskiej 44 (obecnie ul. Kilińskiego 46) w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych Żydów Izydora i Adeli Tuwimów. Tu ukończył gimnazjum i w 1916 r. wyjechał do Warszawy na studia. W „Kwiatach Polskich” pisał: „nie miałem serca do Warszawy, gdy opuszczałem Łódź”. Po II wojnie światowej zamieszkał w stolicy, ale w wierszach wielokrotnie wspominał rodzinne miasto. Dzieci do dziś czytają wiersze jego autorstwa, takie jak: „Lokomotywa”, „Pan Hilary”, „Ptasie radio” czy „Słoń Trąbalski”. Dorośli czytelnicy cenią go za poezje, teksty piosenek i skeczy kabaretowych oraz tłumaczenia literackie. Poezja Tuwima uważana jest za trudną ze względu na częste gry słów i zwielokrotnienia znaczeń, ale jednocześnie doceniana za błyskotliwość i humor. Za twórczość został wyróżniony doktoratem honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego (1949).
Pierwszy pomnik w Łodzi poświęcony Tuwimowi został ustawiony w 1999 r. przy ul. Piotrkowskiej przed pałacem Juliusza Heinzla. Rzeźba z brązu autorstwa Wojciecha Hryniewicza przedstawia naturalnej wielkości postać poety, który siedzi na ławeczce i uśmiecha się w zamyśleniu. Obok niego jest wolne miejsce, więc każdy turysta może się przysiąść, a miejska legenda głosi, że potarcie nosa Tuwima przynosi szczęście.
Adres: ul. Piotrkowska 104.
