W 1968 r. było to pierwsze muzeum plakatu na świecie. Zyskało rozgłos dzięki artystom z polskiej szkoły plakatu i organizacji Międzynarodowego Biennale Plakatu.
Nazwa polska szkoła plakatu powstała w latach 60. XX w. na określenie grupy polskich artystów, którzy zdobyli międzynarodowe uznanie jako twórcy plakatów o tematyce politycznej, społecznej i kulturalnej. Wspólnym mianownikiem prac było nowatorskie liternictwo przy zastosowaniu lapidarnej formy i humorystycznej treści. Impulsem dla powstania nieformalnej grupy było zdobycie przez Henryka Tomaszewskiego pięciu pierwszych nagród na Międzynarodowej Wystawie Plakatu Filmowego w Wiedniu w 1948 r. W następnych latach plakaty powstawał jako reklamy filmów, przedstawień teatralnych i wystaw. W 1966 r. odbyło się I Międzynarodowe Biennale Plakatu – pierwsza na świecie cykliczna impreza poświęcona sztuce plakatu, na którym złoty medal otrzymał Jan Lenica za plakat do opery „Wozzeck” Albana Berga. Za głównych przedstawicieli polskiej szkoły plakatu uznaje się Józefa Mroszczaka oraz Henryka Tomaszewskiego, którzy wychowali pokolenia artystów, prowadząc katedrę plakatu na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.
W 1968 r. powstało w Wilanowie pierwsze na świecie Muzeum Plakatu. Placówka mieści się na terenie zespołu pałacowo-ogrodowego w miejscu dawnej ujeżdżalni pałacowej, dzieła architekta Franciszka Marii Lanciego (1848), po której pamiątką jest elewacja frontowa budynku. Działa jako oddział Muzeum Narodowego w Warszawie. Prezentuje wystawę przedstawicieli polskiej szkoły plakatu, a w zbiorach posiada ponad 60 tys. prac, w tym kolekcje plakatu polskiego oraz obcego od końca XIX w. do współczesności, m.in. Pabla Picassa, Andy’ego Warhola, Hiroshi Tanaki, Jana Młodożeńca, Henryka Tomaszewskiego, Romana Cieślewicza, Waldemara Świerzego, Franciszka Starowieyskiego czy Jana Lenicy.
Adres: ul. Stanisława Kostki Potockiego 10/16.
