Wraz z Natolinem, Ursynowem i Morysinem była to jedna z rezydencji właścicieli dóbr wilanowskich w XIX w.
Gucin powstał w latach 1817-1821 dla Stanisława Kostki Potockiego, właściciela dóbr wilanowskich. Nazwę zawdzięcza wnukowi fundatora – Augustowi Potockiemu zwanemu Guciem. Stanisław Kostka wykorzystał istniejący zespół dworski, składający się z niewielkiego pałacyku, stawu i budynków gospodarczych, z których część została przebudowana. Wokół pałacyku powstał ogród spacerowy, natomiast u podnóża wzniesienia malowniczy sad. Na terenie zachowały się również tzw. katakumby, podziemny korytarz powstały na przełomie XVIII i XIX w. w skarpie wiślanej, między kościołem św. Katarzyny i wsią Służew.
W Gucinie Potocki odpoczywał i pracował. Po jego śmierci w 1821 r. Aleksandra Potocka utworzyła nad stawem Gaj, który był rodzajem ogrodu-pomnika poświęconego Stanisławowi i jego bratu Ignacemu, współtwórcy Konstytucji 3 Maja. Ustawiono sarkofag, obeliski i kamienie z napisami, a drzewa posadzili przyjaciele Potockich, m.in.: Samuel Bogusław Linde, Julian Ursyn Niemcewicz, Stanisław Staszic czy Zygmunt Vogel.
Gucin pozostał własnością rodu Potockich do 1856 r. Później był dzierżawiony, stopniowo ulegał zapomnieniu i zniszczeniu, najbardziej w czasie II wojny światowej, gdy wycięto wszystkie drzewa na wzgórzu i większość w Gaju. W czasach PRL-u funkcjonowało tu Przedsiębiorstwo Centrali Rybnej, a obecnie na skraju terenu znajduje się letnia restauracja.
Adres: między ul. Fosa i al. Wilanowską.
