Największa pod względem powierzchni nekropolia żydowska w Polsce i jedna z większych w Europie została założona pod koniec XIX w. w południowej części Bałut. Cmentarz w 2015 r. wpisano na listę pomników historii.
Cmentarz żydowski w Łodzi powstał w 1892 r. na działce ofiarowanej miejscowej gminie przez przemysłowca Izraela Poznańskiego. W 1898 r. otwarto największy w Polsce dom przedpogrzebowy wzniesiony według projektu Adolfa Zeligsona. Cmentarze żydowskie składają się z dwóch części: przedpogrzebowej i grzebalnej. W części przedpogrzebowej następowało przygotowanie zwłok do pochówku, który odbywał się po przejściu przez wewnętrzną cmentarna bramę, w części grzebalnej zwanej wiecznym domem. Teren utrzymywano z datków łódzkiej społeczności wspieranej przez bogatych przemysłowców, których wystawne grobowce można oglądać do dziś. Szacuje się, że na obszarze ok. 42 ha, dokonano ponad 230 tys. pochówków, w tym ok. 45 tys. stanowią mogiły zmarłych i zamordowanych w okresie funkcjonowania łódzkiego getta. Do dziś od strony ul. Brackiej istnieje tzw. Pole Gettowe z anonimowymi mogiłami. Na cmentarzu pochowano także ponad 600 Sinti i Romów, przywiezionych jesienią 1941 r. z pogranicza austro-węgierskiego i przetrzymywanych w strasznych warunkach na terenie getta. Po wojnie rozebrano budynki synagogi i mykwy, pozostał jedynie dom przedpogrzebowy. Na cmentarzu dominują nagrobki w kształcie macewy, choć kwatery znajdujące się przy głównej alei mają charakter grobowców rodzinnych. Znajdują się tu nagrobki m.in. rodziców Juliana Tuwima i Artura Rubinsteina, a także monumentalne mauzoleum poświęcone pamięci Izraela Poznańskiego. Cmentarz jest nieczynny w dni świąt żydowskich, a mężczyzn obowiązuje nakrycie głowy.
Adres: ul. Bracka 40.
