Czas powstania
1604-1607
Opis cech fizycznych wprowadzonego Gminnego Cudu Regionu
Kościół murowany, otynkowany, późnorenesansowy. Wnętrze prezbiterium i nawy zostało nakryte sklepieniami kolebkowym z lunetami. Do dawnej zakrystii prowadzi portal w kamiennym obramieniu, gdzie w nadprożu umieszczono herb Leszczyńskich – półkozic. Jest to najprawdopodobniej dzieło warsztatu wiązanego z Santi Gucim, którego dziełem jest również pobliski zamek Leszczyńskich. Wieżę i wieżyczki wieńczą hełmy barokowe.
Wewnątrz znajduje się polichromia z 1934 r., secesyjna, dekoracyjno-figuralna, dzieło warsztatu lwowskiego. Ołtarze boczne rokokowe pochodzą z II połowy XVIII w., natomiast ołtarz Matki Boskiej Różańcowej pochodzi z XIX w.
W kościele znajdują się liczne epitafia: żony Samuela Otwinowskiego, Waleriana Otwinowskiego, Anny z potockich Krasickiej, ks. Józefa Dulnickiego i Jana Przecławskiego.
Zabytkowe są również dzwony kościelne: najstarsze pochodzą z 1608 r. i 1695 r. Dwa kolejne natomiast z I połowy XX w.
Na miejscu dawnego Domu starców, w sąsiedztwie kościoła, stoi figura Najświętszego Serca Jezusowego z 1934 r.
Opis kontekstów historycznych
Kościół drewniany pod wezwaniem Jana Chrzciciela wzniesiono w 1440 r., z fundacji Jana Baranowskiego. W 1595 r. przejęli go kalwiniści, którzy przekształcili go w zbór pod wezwaniem św. Jakuba.
Kościół murowany zbudowano w latach 1604-1607 z fundacji Jana Leszczyńskiego, ówczesnego właściciela Zamku w Baranowie. Do roku 1655 r. służył on jako zbór kalwiński. W 1718 r. kościół stał się ponownie własnością kościoła katolickiego, otrzymując wezwanie „Ścięcia Jana Chrzciciela”. Świątynię wielokrotnie odnawiano i przebudowywano m.in. w II połowie XIX w. dobudowano dwie kaplice oraz zakrystię. W latach 1967-1987 odnowiono wnętrze kościoła i dokonano konserwacji wyposażenia.
