Sierpnica znajduje się w malowniczym krajobrazie na południowym stoku Gór Sowich, z pięknym widokiem na Góry Suche. Jest położona na północno-wschodnich obrzeżach Gminy Głuszyca.
We wsi Sierpnica nie można nie zobaczyć unikatowego drewnianego kościoła pod wezwaniem Matki Boskiej Śnieżnej z XVI wieku, wzniesiony w ramach majątku rodu Hochbergów.
Ta urokliwa świątynia została wzniesiona jako budowla drewniana w latach 1548-1564 przez miejscowych protestantów za środki fundacji Adama Seidlitza. Świątynia została przejęta przez katolików w 1654 r. W latach 1784-85 dobudowano kamienną wieżę, która zastąpiła wcześniejszą wieżę drewnianą. W latach 1930-33 wykonano wymianę dachu, chóru i empor, a także dobudowano dodano soboty.
Soboty są charakterystycznym i rzadko spotykanym elementem architektonicznym jako zewnętrzne boczne podcienie kościółka. Nazwa wzięła się podobno stąd, iż służyły one za schronienie przed deszczem dla wiernych z okolicznych wsi, którzy już w sobotę wieczorem przybywali po kościół i nocowali w oczekiwaniu na poranną mszę.
Z oryginalnego wystroju wnętrza częściowo zachowały się gotyckie rzeźby datowane na XV wiek, przedstawiające Matkę Boską, św. Marię Magdalenę i św. Mikołaja. Oryginalna jest też niepowtarzalna barokowa chrzcielnica, a także ambona z końca XVII w.
Pod względem konstrukcyjnym jest to kościół drewniany, jednonawowy konstrukcji zrębowe (wieńcowej). Nieorientowany. Słabo wyodrębnione prezbiterium z nawy, zamknięte prostokątnie z boczną zakrystią. Duża murowano-kamienna wieża od frontu, zawierającą główne wejście. Zbudowana prawie na rzucie kwadratu, a w górnej części ośmioboczna. Zwieńczona ładnym barokowym, gontowym hełmem z latarnią. Dzwon z 1580 r. Dach jednokalenicowy, kryty gontem z oknami. Kościół otoczony częściowo otwartymi sobotami. Wewnątrz strop płaski. Empory boczne (jedna krótsza) połączona z chórem muzycznym, wsparte na słupach. Skromna polichromia na kasetonowym stropie z XVI w. i barokowa na ambonie i chrzcielnicy. Niewielki ołtarz główny. Ambona barokowa z I poł. XVIII w. Chrzcielnica drewniana z 1642 r. Konfesjonał z XVIII w. Cenne figury późnogotyckie z XV i XVI w. Epitafia kamienne z XVIII w.
Sierpnica po raz pierwszy była wzmiankowana w 1395 roku, a w 1399 była już mowa o tutejszym kościele. Jednak podczas wojen husyckich wieś została doszczętnie zniszczona i opuszczona. Zasiedlono ją ponownie dopiero w połowie XVI wieku. W 1448 roku wymieniano w dokumentach znajdujące się tu stare wyrobiska górnicze. Nie wiadomo jednak dokładnie kiedy i jakie rudy były tu eksploatowane. Mogła to być galena, albo rudy żelaza. Tradycje wydobywania rud w Sierpnicy jednak nie przetrwały.
W połowie XVI wieku wieś zaczęła się rozwijać i wówczas wzniesiono istniejący do dziś drewniany kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Śnieżnej. Miejscowość leżała w obrębie rozległych dóbr należących do hrabiów von Hochbergów z Książa. Zamieszkiwali ją wówczas głównie protestanci i to właśnie oni w 1654 roku przejęli od katolików miejscowy kościół. Dogodne położenie i duży areał gruntów spowodowały, że Sierpnica szybko się rozwijała. W początku XVIII wieku wieś dzieliła się już na Sierpnicę Górną i Dolną. W 1742 roku powstała tu szkoła ewangelicka. Na miejscu funkcjonowały cztery młyny wodne, a wśród mieszkańców było aż 58 kmieci oraz 66 zagrodników i chałupników. Tak duża liczba kmieci stanowi wyjątek w tym rejonie i świadczy o rozwoju rolnictwa. W 1765 roku wartość tutejszego majątku Hochbergów szacowano na około 4350 talarów. W Sierpnicy Górnej mieszkało 57 kmieci, zagrodnik i 55 chałupników, a w Sierpnicy Dolnej kmieć, 4 zagrodników i 13 chałupników. W całej wsi było 15 rzemieślników. W 1787 roku wspominano już o wydobyciu węgla. Wzrosła liczba kmieci i chałupników. Sierpnica w odróżnieniu od innych okolicznych wsi nie przekształciła się w centrum tkactwa chałupniczego. Rzemiosło to stanowiło podstawę bytu większości mieszkańców okolicznych miejscowości.
