Czas powstania
Nieznany
Stanowiąca obszar sieci Natura 2000 Puszcza Wkrzańska rozciąga się na terenie niemieckiego powiatu Vorpommen-Greifswald oraz polskiego powiatu polickiego i częściowo Szczecina. Otula południową część Nowego Warpna, które stanowi doskonałe zaplecze dla wielbicieli puszczańskich wędrówek. Jej granicami są Zalew Szczeciński, Odra, droga między jeziorem Głębokim w Szczecinie, Dobrą i Pasewalkiem oraz droga i linia kolejowa Pasewalk-Anklam. Jej powierzchnia wynosi około 1550 km2, z czego ok 22% znajduje się w Polsce.
Zróżnicowane ukształtowanie terenu sprawia, że miejsca te nigdy się nie znudzą. Wielbiciele pięknych widoków natrafią na urokliwe, ukryte jeziorka i tajemnicze wzgórza o grzybnych zboczach. Badacze śladów historii odnajdą pozostałości linii kolejowej – która w części została przekształcona w ścieżkę rowerową od Nowego Warpna do Rieth. Wprawne oko rozpozna również umocnienia z czasów wojennych. Na swoich odkrywców czekają zapomniane ruiny niegdysiejszych wsi i ich cmentarze.
Przyrodnicy zachwycą się siedliskami bielika oraz rezerwatem ptaków Świdwie, w okolicy którego znajdują się stacje ornitologiczne. Niezapomniane wrażenia pozostają także po odwiedzinach na wrzosowiskach i podmokłych polanach, gdzie można wsłuchać się w żurawi klangor i podejrzeć między innymi błotniaki, wilgi, strumieniówki, derkacze i kilka gatunków gęsi. Fascynujące są również spotkania z bobrami, borsukami, danielami i jeleniami, które nierzadko wyłaniają się spomiędzy drzew.
Nazwa puszczy pochodzi od rzeki Wkry lub dawnego plemienia Słowian Zachodnich, Wkrzan. Jest również prawdopodobne, że nazwy te są ze sobą powiązane, jak ludzie byli związani z rzeką i puszczą, w rytmie których żyli. Puszcza widnieje na najdawniejszych odkrytych mapach regionu; zapewne była tu przed ludźmi. Jest również wzmiankowana w dokumentach książąt pomorskich oraz kościelnych dotyczących nadań i organizacji życia w obrębie księstwa pomorskiego.
Osadnictwo rolnicze wkroczyło na jej ziemie we wczesnym średniowieczu. Intensywną akcję osadniczą prowadził klasztor augustiański mieszczący się w Jasienicy na lewym brzegu Odry. Z powodu częstych potyczek na pograniczu brandenbursko-pomorskim chłopi musieli porzucać swoje wsie uciekając do lasu przed zbrojnymi. Tam, gdzie gleby były dobre wracali i odbudowywali gospodarstwa. Inni szukali nowych, żyźniejszych siedlisk.
Puszcza była także książęcym terenem łowieckim. W jej obszarze powstawały pałacyki myśliwskie; niektóre z nich przetrwały do dziś. Rozbudowujące się miasta powoli pochłaniały las, wycinając drewno do celów gospodarczych i pozyskując miejsce na własny rozrost. Obecnie część puszczy jest oswojona i wrośnięta w Szczecin jako jego parki i tereny leśne. Mimo tego ogromne połacie bezludnego lasu nadal otulają nieliczne wsie i miasteczka, dając schronienie żyjącym tu od zawsze zwierzętom i ludziom ceniącym jej piękno.
