Czas powstania
Historia ukształtowania się doliny rzeki Biebrzy sięga prawdopodobnie poza ostatnie zlodowacenie.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Rzeka Biebrza jest prawym dopływem Narwi. Długość rzeki to ok. 165 km, zaś powierzchnia dorzecza stanowi 7051 km. Na całej długości rzeka płynie pradoliną Biebrzy, która ma największą w Polsce pojemność retencyjną (porównywalną do pojemności największych w kraju zbiorników wodnych). Jest to szczególnie ważne w czasie wiosennych roztopów, gdy rzeka tworzy rozległe rozlewiska.
Rzeka Biebrza jest również unikatem na skalę europejską, stanowi zaś południową granicę gminy Sztabin. Jej szeroka i zabagniona okolica jest od 1993 roku terenem Biebrzańskiego Parku Narodowego. Są to unikalne w skali Europy zespoły roślinności bagiennej, rozlewiska i starorzecza, które stanowią naturalne siedliska dla ptaków i zwierząt.
Opis kontekstów przyrodniczych
Największy wpływ na dzisiejszy wygląd doliny miało tzw. zlodowacenie Wisły. Dawniej zwane zlodowaceniem bałtyckim. Były to czyli zachodzące w ostatnim glacjale. To właśnie w tym okresie ukształtowała się, określana mianem młodoglacjalnej, rzeźba Polski północnej.
Nadbiebrzańskie, wtulone między łąkami, lasami i bagnami wsie to bogata i ciekawa historia.
Warunki przyrodnicze pozwalają na zaobserwowanie w dolinie rzeki miejsc lęgowych wielu gatunków ptaków, w tym: batalionów, żurawi, błotniaków,bocianów, czapli, kaczek, itd. Doliczono się 263 gatunków ptaków, w tym 21 gatunków z tzw. „Czerwonej Księgi” zwierząt ginących.Przy odrobinie szczęścia zobaczyć można żeremia bobrów, spacerującego łosia czy stado saren.