Miejsce bitwy z września 1939 r. na Falkowie

    Podobne obiekty, wydarzenia

    Kaplica trzech osób w Zagaciu

    Czas powstania: 1895 Opis cech fizycznych: Kaplica zadaszona w barwach...

    Kościół śś. Piotra i Pawła w Bolechowicach

    Czas powstania: pierwotny kościół istniał już w latach 1325-1327 Opis...

    Pałac Radziwiłłów w Balicach

    Czas powstania: obecny pałac jest wynikiem przebudowy w latach...

    Figura św. Jana Nepomucena w Aleksandrowicach

    Czas powstania: 1755 Opis cech fizycznych: Figura przydrożna św. Jana...

    Kaplica Jerozolimska w Przegini Narodowej

    Czas powstania: 1990-1991 Opis cech fizycznych: W pięknej, leśnej scenerii...

    Udostępnij

    Widok na Falków, fot.2021 r.
    Widok na Falków, fot. 2021 r.

    Obok Rachań, pomiędzy polami, wąwozami i lasami znajduje się miejsce po dawnym folwarku zw. Falków. Dziś na tym przysiółku mieszka zaledwie kilka rodzin. 

    W 1905 r. folwark Falków należał do Elżbiety Tyszkiewicz. Do 1919 r. był tu dworek drewniany i zabudowania folwarczne. W 1929 r. Falków przejął Włodzimierz Czartoryski.

    W dniach 22 – 27.09.1939 r. tzw. II bitwy tomaszowskiej (bitwy pod Tomaszowem Lubelskim), na polach Falkowa doszło do starcia żołnierzy polskich z 1 Dywizji Piechoty Legionów, z niemiecką 8 Dywizją Piechoty. Wojskami polskimi dowodził gen. Stefan Dąb-Biernacki, który ze sztabem stacjonował w Wożuczyn Cukrowni, w domu dyrektora zakładu (nr 19). Ciężkie walki o Falków trwały do wieczora. O zmierzchu 1 pułk piechoty ppłk Jana Kasztelowicza zdobył palący się Falków. Niemcy wycofali się. Straty Polaków jednak były duże, zarówno w ludziach, jak i w sprzęcie. Zabitych na polu walki żołnierzy polskich pochowano na cmentarzu w Rachaniach. Rannych umieszczono w szpitalu polowym w Wożuczyn Cukrowni, w starym biurze zakładu (dom nr 4). Ci którzy wskutek odniesionych ran zmarli w tym szpitalu, na koszt dyrekcji cukrowni zostali pochowani na cmentarzu w Wożuczynie.  

    Dnia 23 września gen. Dąb-Biernacki nakazał wojskom polskim przystąpić do generalnego natarcia. Wznowione walki z Niemcami toczyły się na linii Antoniówka-Tarnawatka (wojskami polskimi dowodził gen. Wincenty Kowalski ) oraz w rejonie Krasnobród-Majdan Sopocki (wojskami polskimi dowodził gen. Władysław Anders) i ostatecznie zakończyły się klęską Polaków. Gen. Dąb-Biernacki, w sztabie w Cukrowni Wożuczyn, 23.09. podjął decyzję o kapitulacji. Rozwiązał swój sztab i przestał dowodzić. Oficerom poleciał rozproszyć się. Walki pod Tomaszowem trwały jeszcze kilka dni. 27 września oddziały polskie składały broń. Tzw. II bitwa tomaszowska zakończyła się klęską. Niemcy zajęli teren obecnego powiatu tomaszowskiego.

    Miejsce bitwy pod Falkowem jest mało znane. Z dworu i folwarku nie zachowały się żadne budynki. Jedyną pamiątką po tej bitwie są groby żołnierzy na cmentarzu w Rachaniach i w Wożuczynie oraz wzmianki w publikacjach.