Czas powstania
Przydrożne krzyże stawiano od czasów współczesnego osadnictwa, czyli od XVI wieku.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Krzyże przydrożne w gminie Bakałarzewo stanowią ważny element małej architektury sakralnej, będących często wyrazem nie tylko bogobojności, ale również rodzajem amuletu chroniącego wsie przed pożarami, wojnami, głodem i epidemiami chorób zakaźnych.
Dawniej krzyże wykonywano z drewna, zaś od XIX wieku krzyże wykonuje się również z kamienia i metalu.
Najstarsze krzyże przydrożne w gminie Bakałarzewo pochodzą z XIX wieku.
Opis kontekstów historycznych
Na Suwalszczyźnie tradycja stawiania krzyży na rozstajach dróg, przy drogach lub po prostu w polu datuje się na koniec XVI wieku.
Ta forma pobożności, zakorzeniona od czasów kontrreformacji, rozwinęła się z inicjatywy kościoła katolickiego i zdominowała małą architekturę sakralną na przełomie XVI i XVII wieku.
Ta tradycja to część „dominującej tendencji do sakralizacji świata, uświęcającej wszystko: czas, przestrzeń, codzienną pracę ku większej chwale Bożej”, choć można znaleźć przekazy historyczne mówiące o „wzgórzach krzyży”.
Z biegiem czasu później, tradycja ta uległa transformacji, bo w wieku XIX krzyże stawiało się już nie tylko na chwałę Bożą, ale w celu upamiętnienia przodków, przy okazji ślubów, prosząc o wstawiennictwo, opiekę, ochronę itp.