Czas powstania
Radomszczańska zagroda tatarska została zbudowana w 1875 roku przez cieślę Adama Gałwę. Została przebudowana po II wojnie światowej. Jest to jedyny w tej części Polski taki obiekt.
Opis cech fizycznych wprowadzonego Gminnego Cudu Regionu
Dawną wieś Stobiecko Miejskie cechowała specyficzna, jak na ten rejon, zabudowa. Kryte strzechą domy ustawione były szczytem do drogi, do których przylegały, stojące prostopadle, zabudowania gospodarcze. Od strony drogi stała szopa – wozownia z chlewikiem dla drobiu i drwalnią. Chata zbudowana była z bali drewnianych łączonych na tzw. jaskółczy ogon, miała niewielkie otwory okienne i dwuspadowy wysoki dach pokryty trzciną. Zwarty układ łączących się ze sobą budynków oraz brak okien od strony drogi nadawał zagrodzie charakter obronny.
Opis kontekstów historycznych
Zabytkowa zagroda położona jest w jednej z dzielnic Radomska o nazwie Stobiecko Miejskie. Stobiecko było niegdyś wsią, a najstarsza wzmianka o tej miejscowości pochodzi z 1266 r. Według miejscowej legendy, niegdyś mieli się tu osiedlić jeńcy tatarscy. Niektórzy uważają, że mieszkańców Stobiecka nazywano Tatarami nie z racji narodowości, ale z powodu powszechnej na tych terenach uprawy gryki zwanej popularnie tatarką, o czym wspomina nawet Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich.
Obecnie w dawnym Stobiecku Miejskim istnieje tylko jedna całkowicie zachowana zagroda „tatarska” – położona przy ulicy Częstochowskiej nr 9. Oprócz niej są dwa domy przebudowane z dawnych „tatarskich” zagród przy ulicach Częstochowskiej i Św. Rocha oraz jeden dom w stanie całkowitej ruiny.
Województwo: łódzkie
Gmina: Radomsko