Czas powstania
Wigierski Park Narodowy powstał w 1989 roku.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Wigierski Park Narodowy jest jednym z 23 i zarazem jednym z większych parków narodowych w Polsce. Zgodnie z geograficznym podziałem Polski park znajduje się w zachodniej części Pojezierza Litewskiego, w mezoregionach Pojezierza Wschodniosuwalskiego (w części północnej) i Równiny Augustowskiej (w części południowej). Powierzchnia parku wynosi 14986 ha, w tym lasy zajmują 9397 ha (63%), wody 2805 ha (19%), tereny rolnicze 2249 ha (15%) i pozostałe grunty 535 ha (3%).
Park charakteryzuje się bogactwem ekosystemów wodnych i bagiennych.Wody parku charakteryzują się dużą różnorodnością oraz wysokimi walorami przyrodniczymi i krajobrazowymi.
Największym jeziorem parku są Wigry (2187 ha). Wokół Wigier leży 41 innych jezior, z których na szczególną uwagę zasługują niewielkie, śródleśne jeziorka zwane sucharami. Przez park przepływa rzeka Czarna Hańcza, która poniżej jeziora Wigry stanowi jeden z najpiękniejszych w Polsce szlaków kajakowych. Oprócz Czarnej Hańczy na terenie parku występuje kilka innych, mniejszych rzek – Kamionka, Wiatrołuża, Maniówka. Ze względu na wyjątkowe walory przyrodnicze, ich doliny w większości są objęte ochroną ścisłą.
Pod względem administracyjnym lądowe obszary parku podzielone są na dwa Obręby Ochronne – Wigry (z siedzibą w Gawarcu) i Maćkowa Ruda. Na Obręb Wigry składają się Obwody Ochronne: Lipniak, Krzywe, Leszczewek, Gawarzec (z siedzibą w Słupiu) i Słupie. Obręb Maćkowa Ruda podzielony jest na obwody: Powały (z siedzibą w Bryzglu), Krusznik, Mikołajewo, Wysoki Most i Lipowe. Rzeki i jeziora parku należą do Wydzielonego Wodnego Obwodu Ochronnego.
W logo parku umieszczono bobra na tle jeziora Wigry.
Opis kontekstów historycznych
Pofałdowana rzeźba terenu parku została ukształtowana przez trzecie, najmłodsze zlodowacenie. Lądolód ustąpił stąd około 12 tys. lat temu.
Pierwsze próby objęcia ochroną przyrody rejonu Wigier datują się na początek lat 20. XX w. Już w 1921 r. Kazimierz Kulwieć opracował projekt rezerwatu obejmującego jezioro Wigry i otaczające je lasy. Na posiedzeniu w dniu 28 grudnia tegoż roku projekt ten przedstawiono Państwowej Komisji Ochrony Przyrody, lecz nie poszły za tym żadne konkretne działania.
W 1924 r. Bolesław Hryniewiecki i Alfred Lityński opublikowali w roczniku „Ochrona Przyrody” kolejny projekt pt. Plan utworzenia rezerwatu na Jeziorze Wigierskim. I on nie został zrealizowany, jednak przedstawione w nim walory naukowe jeziora spowodowały powołanie nad jego brzegami Stacji Hydrobiologicznej. Prowadzone w oparciu o nią do 1939 r. intensywne badania naukowe pozwoliły „zaistnieć” jezioru na forum światowej hydrobiologii. Niestety, stacji nie odbudowano po zniszczeniach z okresu II wojny światowej.
Na terenie parku zachowało się wiele interesujących obiektów kulturowych. Najcenniejszym zabytkiem jest pokamedulski zespół klasztorny. Położony na półwyspie, wyróżnia się w krajobrazie okolic jeziora Wigry. We wsiach zachowały się zabytki tradycyjnego budownictwa drewnianego. Ciekawą formę architektoniczną mają drewniane leśniczówki i gajówki.
W 2002 roku park został wpisany na listę Konwencji Ramsarskiej, na której znajdują się obszary wodno-błotne o międzynarodowym znaczeniu.
