Należał do Potockich, Krasińskich, a także Juliana Ursyna Niemcewicza. Mówiono o nim „Rozkosz“, znany literat chciał go nazwać Ameryką, a dziś jest siedzibą rektoratu SGGW.
W latach 70. XVIII w. księżna Izabela Lubomirska z Czartoryskich wybudowała niewielki pałac dla córki Aleksandry, żony Stanisława Kostki Potockiego. Posiadłość była ich własnością w latach 1785-1799, a pałac został wówczas przebudowany według projektu Piotra Aignera. Miejsce było tak urokliwe, że zyskało nazwę „Rozkosz”. Od 1822 r. pałacyk należał do Juliana Ursyna Niemcewicza, który w domowej bibliotece zgromadził cenne zbiory. Od 1857 r. rezydencję zajmowała rodzina Krasińskich, która zleciła kolejną przebudowę w stylu neorenesansowym. Na elewacji frontowej pojawiły się wówczas płaskorzeźby przedstawiające hetmanów: Stanisława Koniecpolskiego, Stefana Czarnieckiego, Pawła Jana Sapiehę, Jana Tarnowskiego, a w niszach figury Fortuny i Ceres autorstwa Faustyna Cenglera. W tympanonie pojawił się także herb Krasińskich oraz putta symbolizujące pory roku.
Od 1921 r. właścicielem pałacu był hrabia Edward Raczyński, który przekazał budynek Ministerstwu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Teren nie ucierpiał podczas II wojny światowej. Od 1956 r. należy do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) i mieści się w nim rektorat uczelni.
Adres: ul. Nowoursynowska 166.
