Polski teatr muzyczny założony w 1945 roku.
Za oficjalną datę utworzenia Opery Śląskiej w Bytomiu przyjmuje się dzień premiery Halki Stanisława Moniuszki (14 czerwca 1945 roku w Teatrze Śląskim, a następnie w gmachu Opery), którą wystawił zespół utworzony i kierowany przez artystę Adama Didura.
Gmach Opery Śląskiej to dwa połączone budynki – operowy i Sala Koncertowa (dawniejszy Dom Koncertowy – Concerthaus). W roku 1927 berliński architekt Hans Poelzig dokonał modernizacji i przebudowy Sali Koncertowej w stylu modernistycznym.
Przed gmachem opery stoją dwa pomniki – popiersie Fryderyka Chopina (autorstwa Aleksandra Żurawińskiego, z r. 1957) i pomnik Stanisława Moniuszki autorstwa Tadeusza Sadowskiego.
Gmach Opery Śląskiej stanowi jeden z ciekawszych obiektów w skali regionu. Został wzniesiony w stylu eklektycznym z przewagą cech neoklasycystycznych według projektu berlińskiego architekta Aleksandra Böhma.
Budynek zlokalizowany jest na narożnej działce. Został założony na nieregularnym rzucie, złożonym z dwóch zasadniczych członów, które wynikały ze specyfiki funkcji budynku (teatru i sali koncertowej). Pozostałe budynki zostały dobudowane w latach powojennych, podzielone są one dwoma wewnętrznymi dziedzińcami. Obiekt jest trzy i czterokondygnacyjny, częściowo podpiwniczony z użytkowym poddaszem i strychem. Poszczególne części przekrywają dachy jedno i dwuspadowe. Bryła budynku jest silnie rozczłonkowana. Część centralną tworzy rozczłonkowany budynek opery. Po stronie zachodniej znajduje się obecnie przebudowany budynek filharmonii. Pomiędzy obiektami znajduje się wąski dziedziniec otwarty od strony północnej. W partii płd.-wsch. umieszczone są budynki administracyjne połączone od strony północnej ciągiem wtórnych budynków gospodarczych. W pozostałej, niezabudowanej części pomiędzy operą a ciągiem wschodnim wkomponowano drugi wewnętrzny dziedziniec.
Budowa obiektu została zainicjowana przez specjalne utworzone w tym celu w 1899 r. Towarzystwo Budowy Domu Koncertowego. Autorem projektu był berliński architekt Aleksander Böhm. Architektura gmachu wyróżniała się cechami neoklasycyzmu, które nadawały jej reprezentacyjną formę. Od 1901 r. gmach funkcjonował jako siedziba Teatru Miejskiego i Domu Koncertowego. Była to pierwsza w regionie stała instytucja kulturalna tego typu. W 1910 r. powstał projekt przebudowy kulis teatru wykonany przez Konrada Segnitz’a. Na początku lat 20-tych XX w. Hans Knapp, ówczesny powiązał ideę teatru trzech miast (Dreistadtheater). W związku z czym scena z siedzibą w Gliwicach (istniejącą od 1924 r.) została w 1926 r. przeniesiona do Bytomia. Wówczas zmieniła się jej nazwa na „Oberschlesiches Landestheater G.M.B.H Beuthen O/S”.
Gwałtowny rozwój przemysłowego miasta spowodował, że gmach Teatru Miejskiego wymagał rozbudowy. Podjęto decyzję o modernizacji wnętrza sali koncertowej. Władze miasta zleciły w 1927 r. wykonanie projektu jednego z najważniejszych architektów Republiki Weimarskiej Hansowi Poelizgowi (1869-1936). Przebudowa ta miała wpływ także na wygląd elewacji od strony Palcu Sikorskiego (zmienił się kształt niektórych okien, pozostałe zostały zlikwidowane i przekształcone w blendy). Według projektów Poelziga zrealizowano także reprezentacyjną klatkę schodową zlokalizowaną między salą koncertową a teatralną. W latach 50. i 60-tych XX w. budynek przeszedł szereg remontów i przebudów.
W roku 2000 miał miejsce pożar tej sali, po którym (w roku 2005) przywrócono wygląd sprzed modernizacji Poelziga. Na ścianach odtworzono elementy sztukaterii wraz z obramieniami wypełnionymi materiałami. Wówczas też nad salą filharmoniczną zaprojektowano nowoczesną salę baletową.
W holu głównym znajduje się popiersie Adama Didura autorstwa Zbigniewa Dunojewskiego (z roku 1948). Są tu również popiersia wybitnych solistów operowych związanych z Operą Śląską.