Czas powstania
Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1325 r.
Opis cech fizycznych wprowadzonego Gminnego Cudu Regionu
Kościół jest drewniany, wybudowany w konstrukcji zrębowej, oszalowany deskami, na podmurówce. Nawa kościoła założona jest na rzucie prostokąta, prezbiterium od strony północnej, węższe, zamknięte prostą ścianą. Bezpośrednio za prezbiterium, na jego przedłużeniu, znajduje się zakrystia – co jest rozwiązaniem rzadko spotykanym w kościołach drewnianych. Wejście do kościoła poprzedzone jest niewielkim przedsionkiem. Dachy gontowe, dwuspadowe, odrębne nad nawą i nad prezbiterium z zakrystią. W dachu nawy znajduje się wieżyczka na sygnaturkę zwieńczona hełmem. Szczyt fasady oszalowany jest deskami układanymi „w jodełkę”. Kościół jednonawowy. Nawa i prezbiterium przykryte są wspólnym sklepieniem pozornym, w nawie wspartym na zaskrzynieniach. Belka tęczowa posiada formę dwóch wolut.
Wyposażenie jest barokowe. Ołtarz główny i dwa ołtarze boczne pochodzą z XVIII wieku. Ciekawostką jest wejście na ambonę prowadzące przez schody umieszczone w ołtarzu bocznym lewym.
W sąsiedztwie kościoła znajduje się wolnostojąca drewniana dzwonnica wybudowana w 1808 roku (rok wyryty nad drzwiami).
Opis kontekstów historycznych
Kościół św. Idziego to zabytkowy kościół katolicki znajdujący się w Podlesiu w powiecie częstochowskim w województwie śląskim. Jest kościołem parafialnym w dekanacie koniecpolskim w diecezji kieleckiej.
Świątynia znajduje się na szlaku architektury drewnianej województwa śląskiego.
Pierwsze wzmianki o kościele w Podlesiu pochodzą z 1325 i 1470 roku. Świątynia została spalona przez Szwedów w 1657 roku, nowy kościół wzniesiono w 1728 roku, z fundacji Aleksandra Tęgoborskiego, ówczesnego właściciela wsi. Konsekracja odbyła się w 1728 roku. Pod koniec XVIII wieku (1782-1787) kościół przebudowano tak gruntownie, że faktycznie można mówić o budowie nowego. Było to możliwe dzięki wydatnej pomocy Aleksandra Potockiego, kolatora kościoła.
Dane identyfikacyjne
Województwo: śląskie
Gmina: Lelów