Wampierzów to wieś w gminie Wadowice Górne. Wioska położona jest około 4 km. na północny zachód od Wadowic Górnych na prawym brzegu Brnia. Nazwa prawdopodobnie może pochodzić od wampierza, rośliny, rosnącej na terenach podmokłych w okolicach tej miejscowości. Miejscowość powstała w końcu XIV lub z początkiem XV. Wzmianki o tej wsi jako należącej do szlachty pochodzą z 1577 i 1581 roku, a z roku 1618 pochodzi wiadomość o folwarku Budzin (dziś Budzyń to część Wampierzowa). W 1872 r. miejscowość wymieniana jest razem z Zabrniem, Prebendowem i Józefowem Wielkim. Wioski te należały wówczas do parafii Wadowice Górne, a właścicielem większości ziem był Adam Morawski. W 1880 roku mieszkało tu 105 Żydów w ogólnej liczbie 2070 mieszkańców. W latach 1914-15 miały miejsce w wiosce działania wojenne. W 1921 roku mieszkało tu 101 Żydów w ogólnej liczbie 1 596 mieszkańców. Pod koniec lipca 1941roku Żydzi z Wampierzowa, podobnie jak inni Żydzi z pobliskiego terenu zostali wysiedleni z rodzinnych stron i wysyłani do Radomyśla Wielkiego. Zostali wymordowani w dniu19 lipca 1942 roku. Niektórzy z Żydów zginęli na miejscu lub w pobliskim lesie. Większość wywieziono do Dębicy, a stamtąd, kilka dni później, do obozu w Majdanku. Jeszcze jesienią 1943 r. Niemcy rozstrzelali tu 10 Żydów. W II połowie XX w. żyła w Wampierzowie znana w okolicy wróżka.
Legendy o Wampierzowie
Legenda o powstaniu wsi Wampierzów mówi, że osadę założyli dwaj bracia. Byli oni rycerzami księcia Kraka. Po bitwie, w której zostali ranni, uchodząc przed nieprzyjaciółmi, zagubili się w lasach. Sytuacja zmusiła ich do zbudowania sobie szałasu, w którym początkowo zamieszkali i leczyli swoje rany. Następnie wybudowali chaty i założyli rodziny. Powstałą osadę nazwano Wampierzów- na cześć syna Wampierza i córki Wierzanki.
Inna z legend opowiada, że pewien rycerz- Pierz był osobą kłótliwą. W czasie polowania na grubego zwierza doszło do sporu o upolowanego tura. Towarzysze niesłusznie oskarżyli Pierza przed księciem o przywłaszczenie upolowanego zwierzęcia. Został więc skazany na wygnanie. Udał się ze swoją żoną do lasu, gdzie się osiedlili, a od jego imienia powstała nazwa wsi Wampierzów.
Jeszcze inna legenda mówi, że na tych terenach mieszkali ludzie, którzy prowadzili między sobą spory i kłótnie o ziemię. Każdy skrawek gruntu był dla nich ważny. Kto miał go więcej był najbogatszy we wsi. Aż w końcu ludzie nie mieli już siły kłócić się między sobą. Zadawalali się tym, co już mieli. Tę zaś ziemię, która nie należała jeszcze do nikogo z nich, postanowili oddać rodzinie Kowalów. Gospodarze hodowali ponad pięćdziesiąt sztuk gęsi, a także prowadzili wielką karczmę, w której wszyscy wieczorem się gromadzili, bawili i rozmawiali. Pewnego dnia Kowalowa bardzo poważnie zachorowała. Nie mogła zajmować się już gospodarstwem. Jej mąż Kowal postanowił zabić gęsi, oskubać je z piór i sprzedać na najbliższym jarmarku. Poprosił o pomoc wiejskie gospodynie. Kobiety skubały pierze i głośno śpiewały. Wtedy przyszedł pan wsi- Józiak, aby zobaczyć, co dzieje się u gospodarza Kowala. Westchnął i zapytał: „ Po co Wam te pierza?”. Kobiety odpowiedziały, że na sprzedaż, by kupić lekarstwa dla pani Kowalowej, bo jest bardzo chora. I tak powstała nazwa Wampierze, potem zmieniona na Wampierzów.
Województwo: podkarpackie
Gmina: Wadowice Górne
