Rok 1940
ul. Mickiewicza 34/36
Dom mieszkalny Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych Pracowników Umysłowych, inaczej Szklany Dom, został zaprojektowany przez Juliusza Żórawskiego. Architekt stworzył budynek modernistyczny i zastosował w nim pięć głównych zasad Le Corbusiera: oderwanie budynku od ziemi za pomocą słupów konstrukcyjnych; poszczególne kondygnacje mają wolny plan zabudowy; wolna fasada, to znaczy może być niezabudowana, cała ze szkła lub po prostu pozbawiona dekoracji; poziome okna wstęgowe, dające jak największą ilość światła oraz płaski dach przeznaczony na tarasy rekreacyjno-integracyjne.
Zbliżając się do budynku już z daleka widać, że tzw. Szklak spełnia te założenia. Posiada pozorne okna wstęgowe, a także tarasy na dachu nawiązujące swymi owalnymi kształtami do architektury marynistycznej. Gdy podejdzie się bliżej, zauważa się słupy unoszące budynek, przez co wydaje się on lżejszy. Są one ukryte za kutymi kratami ogrodzenia. Po przejściu furtki można wejść do jednej z dziesięciu klatek schodowych prowadzących do mieszkań.
Szklany Dom jest zbudowany na planie litery L. Dłuższy bok, ponad stu metrowy umiejscowiony jest wzdłuż ul. Mickiewicza, jego krótszy bok znajduje się przy ulicy Bohomolca. Dobrze jest obejść dom z każdej ze stron, zajrzeć na ulicę Tucholską, aby zobaczyć dość zaskakujące swą obecnością balkony, wjazd do garaży/schronów zaprojektowanych przez Żórawskiego oraz podwórko. Warto dodać, że w każdej klatce część najwyższej kondygnacji przeznaczył on na pralnie i suszarnie dostępne dla mieszkańców danej klatki. Architekt chciał też by, mówiąc naszym językiem, dom był ekologiczny, i dlatego dodał specjalny system łapania deszczówki, używanej potem w celach technicznych.
O niezwykłości tego budynku świadczy fakt, że w sierpniu 1948 roku na jego tarasach urządzono raut dla Pabla Picasso, który sam wyraził życzenie odwiedzenia Szklanego Domu.
W 1989 roku Szklany Dom został wpisany do Rejestru Zabytków.
