Czas powstania Gminnego Cudu Regionu

1975

Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu

Park etnograficzny obejmuje 78 zabytkowych obiektów drewnianej architektury wiejskiej i małomiasteczkowej, zajmując obszar około 35,6 ha. Zgromadzone budynki ludowe pochodzą z pięciu podregionów Górnego Śląska: beskidzkiego, podgórskiego, pszczyńsko-rybnickiego, przemysłowego i lublinieckiego, a także z regionu Zagłębia Dąbrowskiego.

Spichlerz plebański z Wojkowic z przełomu XVII/XVIIIw.

Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu

Pierwsze plany utworzenia muzeum etnograficznego pojawiły się już w 1938 roku, jednak ich realizację uniemożliwił wybuch wojny. W 1952 roku, podczas Walnego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego w Katowicach, pojawiła się propozycja stworzenia skansenu na terenie powstającego WPKiW. Ostateczną koncepcję skansenu opracowało w 1963 roku Krakowskie Biuro Projektowe, a w kolejnym roku projekt został zatwierdzony i rozpoczęto jego realizację. W planach uwzględniono między innymi uformowanie wzniesienia, aby wiernie odtworzyć krajobraz podregionu podgórskiego. Oficjalne otwarcie skansenu odbyło się w maju 1975 roku. Autorami projektu byli Maria Bytnar-Suboczowa i Anzelm Gorywoda.

Kościół drewniany z XVIII w.

Centralnym punktem ekspozycji, łączącym jej różne części, jest XVIII-wieczny kościół pw. św. Józefa Robotnika z Nieboczów. Ekspozycja obejmuje nie tylko kościół św. Józefa Robotnika i kilkanaście zagród chłopskich, lecz także spichlerze, kuźnię, kapliczki, piec chlebowy, studnie oraz ule. Wśród pierwszych obiektów przeniesionych do skansenu znalazły się XVIII-wieczny spichlerz z Warszowic oraz wiatrak z Grzawy z 1813 roku, który jest ostatnim wiatrakiem na Śląsku.

Wiatrak z 1813 r.

Do najstarszych obiektów należą także spichlerze: dworskie, plebański i chłopskie oraz niektóre budynki z Beskidu Śląskiego, natomiast większość pozostałych zabytków pochodzi z połowy XIX wieku.

Chałupy pokryte strzechą na terenie skansenu

Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu

Plan dotykowy terenu Muzeum – dostępny jest dla osób niewidomych

Muzeum „Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie” jest częścią szlaku architektury drewnianej województwa śląskiego. Jest otwarty całorocznie. W Muzeum „Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie” organizowane są warsztaty, pokazy oraz imprezy plenerowe, takie jak Dzień Rzemiosła, Dzień Miodu, Dożynki czy Jarmark Produktów Tradycyjnych. Zwiedzanie skansenu jest możliwe zarówno z przewodnikiem, jak i samodzielnie. A w zabytkowej karczmie ze Świerczyńca wciąż działa punkt gastronomiczny.

Budynek należący do Muzeum – znajdujący się zaraz przy wejściu

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj