Pierwszy Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej został wybrany w 1922 r. Zginął w zamachu pięć dni po zaprzysiężeniu. Na warszawskiej Ochocie uczczono jego pamięć nazwą placu i pomnikiem.
Gabriel Narutowicz był konstruktorem, inżynierem, profesorem politechniki w Zurychu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, przyjechał w 1919 r. na zaproszenie polskiego rządu i zaangażował się w odbudowę kraju. Został ministrem robót publicznych w rządach Władysława Grabskiego, Wincentego Witosa, a później Antoniego Ponikowskiego. Wykorzystywał doświadczenia z pracy w Szwajcarii, m.in. badał bieg Wisły na odcinku od Warszawy do Modlina i podejmował prace w sprawie jej regulacji. W 1922 r. został ministrem spraw zagranicznych, reprezentował Polskę na konferencji w Tallinie i przyczynił się do wzmocnienia sojuszu z Rumunią w 1921 r. Wziął udział w wyborach prezydenckich i wygrał w ostatniej turze głosami lewicy, mniejszości narodowych oraz partii PSL „Piast”. Został wybrany pierwszym Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. Zwycięstwo Narutowicza było dużym zaskoczeniem dla prawicy, która rozpoczęła protesty i nagonkę na głowę państwa. Gabriel Narutowicz pełnił swój urząd przez pięć dni. 16 grudnia 1922 r. podczas wizyty w galerii „Zachęta” został zastrzelony przez powiązanego z endecją malarza Eligiusza Niewiadomskiego.
Plac Narutowicza wytyczono w 1923 r. uwzględniając centralne położenie neoromańskiego kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. W 1992 r. na placu położono płytę z piaskowca z napisem: „Na tym skwerze zostanie wzniesiony pomnik prezydenta Gabriela Narutowicza”. Z powodów finansowych zrezygnowano jednak z pomnika i na cokole z polerowanego granitu w 2002 r. ustawiono popiersie prezydenta – kopię powiększonej rzeźby autorstwa Edwarda Wittiga z auli Politechniki Warszawskiej.
Adres: pl. Narutowicza.
