Parafia Pniów należy do diecezji sandomierskiej i dekanatu gorzyckiego. Jest położona na wschód od Sanu tuż przy ujściu Sanu do Wisły. Do parafii należą miejscowości: Pniów, Antoniów, Dąbrówka, Orzechów. Kościół położony na wzniesieniu, pięknie góruje nad miejscowością.
Parafia Pniów została erygowana z parafii Wrzawy, a założona w 1464 r. staraniem Jana z Pniowa, archidiakona z Krakowa. Do 1897 r. kościół w parafii był drewniany. Pod koniec XIX w. ukończono budowę murowanego kościoła, w stylu gotyckim, zwanego „Jutrzenką Północy”. W czasie I wojny światowej świątynia została podziurawiona pociskami artylerii wojsk austriackich i rosyjskich, ponieważ znajdowała się na linii frontu. Po wojnie szkody zostały usunięte, wnętrze zaś zostało przyozdobione piękną polichromią.
Tragicznym dniem dla wspólnoty parafialnej w Pniowie był 27 lipca 1944 r. Rozgromione przez Armię Czerwoną i Wojsko Polskie oddziały hitlerowskie, w ostatnich godzinach swego pobytu, ładunkami trotylu zburzyły świątynię. Z ruin zniszczonego kościoła ocalał tylko obraz Matki Bożej Dobrej Rady, który mieszkańcy zabrali ze sobą. Ukrywając się po lasach oraz ziemiankach zdołali go uratować.
W 1955 r., z inicjatywy ks. Bolesława Grabowskiego, pełniącego w tym czasie obowiązki administratora parafii, postanowiono wybudować cegielnię parafialną, aby otrzymaną z niej cegłę przeznaczyć na odbudowę kościoła. Budowa rozpoczęła się w 1956 r. po przybyciu nowego administratora ks. Leona Trojnara. Cztery lata później kościół został konsekrowany przez bp. Stanisława Jakiela z Przemyśla. Nowa świątynia ponownie otrzymała wezwanie św. Zygmunta. Parafia posiada akta parafialne od 1828 r. Obok kościoła znajduje się obecnie nieużywana, zabytkowa plebania, a dalej dom zakonny Wspólnoty Niepokalanej Matki Wielkiego Zawierzenia.Cudowne ocalenie wizerunku Matki Bożej Dobrej Rady podczas wojny jest dla parafian znakiem, że Maryja jest ostoją tej wspólnoty.
Parafia posiada relikwie św. Zygmunta. Sprowadzone z diecezji płockiej, i uroczyście wprowadzone do kościoła, podczas sumy jubileuszowej, przez biskupa Ordynariusza Krzysztofa Nitkiewicza 5 kwietnia 2014 roku.
Święty Zygmunt był synem Gundobada, króla Burgundii, po którym odziedziczył tron w 516 roku. Gundobad był zwolennikiem herezji Ariusza, natomiast Zygmunt już w rok po jego śmierci przyjął katolicyzm i zwołał synod biskupów katolickich swego państwa, który stanowczo wystąpił przeciw arianizmowi. Kult Św. Zygmunta rozpoczął się bardzo szybko i rozprzestrzenił na wiele miejsc Europy. Pobożni ludzie pielgrzymowali do grobu Zygmunta, a wielu z nich doznało cudu uzdrowienia. Apogeum kultu przypadło na XIV i XV wiek, kiedy to był jednym z najpopularniejszych świętych w Europie. Św. Zygmunt jest wzywany jako orędownik w czasie epidemii malarii, a w ikonografii przedstawiany najczęściej jako król stojący obok studni, w której został utopiony oraz z mieczem lub palmą w ręku.
Z ciekawostek: „W pniowskim kościele związek małżeński zawarli, wywodzący się z tej parafii, Wojciech Bierut i Marianna z Wolskich – rodzice prezydenta Polski z lat 1947-1952, Bolesława Bieruta”