Neorenesansowy ratusz został wzniesiony w latach 1869-1870. Pierwotnie ratusz stał w centralnej części rynku, ale budynek ten spłonął w czasie pożaru w 1834 r. Spaliły się wówczas także akta miejskie. Na jego miejscu wzniesiono budowlę ceglaną na zaprawie glinianej, która w 1867 roku groziła zawaleniu. Obecny gmach wzniósł w latach 1869-70 budowniczy Karol Kubik (na miejscu parterowego domu z XVIII wieku). Obecnie jest siedzibą władz miasta Leżajska: Rady Miejskiej i Urzędu Miasta.
Wieża w Leżajsku stojąca na Rynku przy Ratuszu i kościele Św. Trójcy to dawna wieża obserwacyjno-obronna zwana też wieżą Ostatniej Szansy. Służyła ona mieszkańcom Leżajska za schronienie w czasie napadów na miasto. Wieża powstała na planie krzyża, na początku XVII wieku. Wieża ma sześć kondygnacji, a nakryta jest kopulastym hełmem. Tzw. klucze strzelnicze dowodzą, że był to obiekt obronny. Dawniej w wieży mieszkał dzwonnik, bowiem wieża pełniła również funkcję dzwonnicy. Dziś mieści się tu Informacja Turystyczna i Pracownia Dokumentacji Dziejów Miasta.
Od niedawna można zwiedzać XVII-wieczną wieżę obronną w Leżajsku i podziwiać z niej miasto i okolicę.
Wieża jest własnością leżajskiej farnej. Miasto użytkuje ją do 2030 r. Staraniem parafii jeszcze w latach 2011-2012 przeprowadzono jej gruntowny remont. Natomiast miasto wybudowało schody od trzeciej do szóstej kondygnacji. Została też wybudowana galeria na ostatnim poziomie wieży, służąca do podziwiania panoramy miasta i okolic.
Wieża jest własnością leżajskiej farnej. Miasto użytkuje ją do 2030 r. Staraniem parafii jeszcze w latach 2011-2012 przeprowadzono jej gruntowny remont. Natomiast miasto wybudowało schody od trzeciej do szóstej kondygnacji. Została też wybudowana galeria na ostatnim poziomie wieży, służąca do podziwiania panoramy miasta i okolic.
Wieża jest strzelista na 34 metry, ma ceglane mury, miejscami grube na ponad 2 metry, i klucze strzelnicze. Niegdyś nazywana była „wieżą ostatniej szansy”, gdyż służyła do celów obronnych i wchodziła w skład miejskich obwarowań.
Wzniesiona została staraniem Feliksa ze Skaryszewa na początku XVII w. jako sześciokondygnacyjny obiekt na rzucie kwadratu. W 1834 r. spalił się jej dach wraz z drewnianą galerią okalającą od zewnątrz ostatnią kondygnację. Wieżę odbudowano, nadając dachowi kształt kopulastego hełmu zwieńczonego latarnią i kopułką z krzyżem; odtworzenia galerii zaniechano.
