Pochodzący z końca XIX wieku (1896 r.) piętrowy budynek leżajskiego dworca to wzorcowy przykład architektury galicyjskiej. Obiekt wpisuje się w ciąg podobnych dworców, m.in. w: Rozwadowie, Nisku, Rudniku, Nowej Sarzynie, Grodzisku Dolnym, budowanych na tej trasie za panowania cesarza Franciszka Józefa. Posiada on ozdobne elewacje w postaci obramowania okien oraz boniowanych narożników. Elewację frontową wzbogaca ryzalit zwieńczony dekoracyjnym szalowaniem. W ramach przeprowadzonego w ostatnich latach remontu odnowiono elewacje budynku, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową oraz pokrycie dachowe.
Ze względu na walory estetyczne objęty jest nadzorem konserwatora zabytków. Podczas przebudowy zadbano o wszystkie historyczne elementy. Część drzwi i ścianka działowa na piętrze pozostały oryginalne. Ciekawostką jest zabytkowa posadzka, do wykończenia której brakujące elementy były specjalnie sprowadzone aż od producenta z Afryki.
