Czas powstania:
1 poł. XII wieku, przebudowa: XVII, 1947-56
Opis cech fizycznych:
Kościół zbudowany z kamienia ciosanego, w stylu romańskim, posiada wymiary 6 x 9 metrów oraz wysokość nieco ponad 13 metrów. Do wnętrza świątyni prowadzi uskokowy portal, zamknięty półkoliście, z prostokątnym niewielkim otworem wejściowym. Otwory okienne wąskie. W półkolistej apsydzie zachowały się fragmenty dwuwarstwowej polichromii romańskiej z XII wieku ze słabo czytelnymi scenami figuralnymi (Maiestas Domini, święci). Ślady malowideł widoczne także na zewnętrznej północnej ścianie, natomiast na zachodniej czytelne pozostałości empory.
Opis kontekstów historycznych:
Świątynia zlokalizowana na niewielkim wzgórzu została wzniesiona prawdopodobnie w 1144 lub 1164 z fundacji Piotra Dunina Własta i należy do najstarszych świątyń w Polsce. W 1233 roku w kościele odbył się synod biskupów polskich (6 lipca 1233). Pierwotnie wokół kościoła zlokalizowany był gród siewierski.
W nieznanym czasie budowla uległa pożarowi, co doprowadziło do zapadnięcia się sklepienia i nadwerężenia ścian. Po runięciu sklepienia w 1639 r. wzmocniono ściany masywnymi przyporami i podwyższono szczyt. W 1696 r. wzniesiono barokową wieżyczkę na sygnaturkę, wykonano też drewniany sufit i dobudowano kruchtę.
W latach 50. XX wieku kościółek przebudowano, przywracając go do pierwotnego stanu – usunięto przypory, pokryto dach gontem, przywrócono sklepienie. W 1993 r. przeprowadzono remont dachu, kładąc nowe poszycie z podwójnych gontów.
Kościół wpisany do Rejestru Zabytków Województwa Śląskiego, nr rej.: A/733/2020 z 12.06.1967.
