1712 rok.
W 1712 roku w Wadowicach Dolnych, przy cmentarzu zbudowano drewniany kościółek p.w. św Apolonii. Niezbyt duży, kryty gontem, miał sygnaturkę i wieżę wybudowaną dopiero w 1867 r., krytą blachą. Kościół był z zewnątrz obity deskami i listwami. Mieścił do 450 osób. Było to jednonawowe wnętrze o niemalowanych ścianach w mahoniowym odcieniu z węższym prezbiterium. Wypełniały go trzy ołtarze: główny z obrazem Św. Apolonii, prawy z obrazem Zesłania Ducha Świętego, zaś lewy z obrazem Ukrzyżowania Pana Jezusa.
Od wezwania świątyni ta część wsi wkrótce zaczęła nosić nazwę Apolinary. W podziemiach tego kościoła został pochowany dawny właściciel dworu. Kościół niestety został spalony w 1944 r. podczas działań II wojny światowej.
Patronka nieistniejącego kościoła św. Apolonia jest patronką dentystów oraz osób cierpiących od bólu zębów. Była diakonisą Kościoła aleksandryjskiego i znaną ze świętości kobietą. Św. Apolonia zginęła w czasach prześladowań chrześcijan w III wieku naszej ery. Jedne podania mówią, iż poganie zmiażdżyli jej szczękę, powybijali jej wszystkie zęby, a następnie spalili na stosie, inne natomiast mówią, że obcęgami powyrywano jej wszystkie zęby. Oskar Kolberg przekazał, że w niektórych regionach Polski w wigilię św. Apolonii (jej wspomnienie przypada na 9 lutego) poszczono, żeby patronka od bólu zębów raczyła je zachować w zdrowiu.
Województwo: podkarpackie
Gmina: Wadowice Górne
