Wybudowany w 1830 roku w stylu empire. Po zniszczeniu go w czasie II wojny światowej odbudowany ponownie w 1945 roku.
Jest to budynek parterowy, murowany i otynkowany, na planie wydłużonego prostokąta. Przykryty jest dwuspadowym dachem z blachy. Od frontu posiada na osi czterokolumnowy portyk zwieńczony belkowaniem z tryglifami i trójkątnym szczytem. Prostokątne okna mają nadokienniki, nad nimi gzyms kordonowy, powyżej którego znajduje się rząd par malutkich okienek. We wnętrzach sklepienia kolebkowe z lunetami.
Właściciel dworku mieszczącego się niedaleko kościoła św. Mateusza w Mielcu, Ignacy Suchorzewski w czasie powstania styczniowego 1863-1964 pełnił funkcję naczelnika powiatowej organizacji narodowej wspierającej powstanie. Organizował pomoc finansową i rzeczową, pomagał w zaopatrzeniu powstańców w broń i amunicję, udzielał schronienia powstańcom i uciekinierom z armii austriackiej. W czasie jednej z rewizji dworku w lutym 1864 r., kiedy znaleziono dowody na konspiracyjną działalność Suchorzewskich, został uwięziony i skazany przez austriacki sąd wojenny w Tarnowie na rok więzienia. Jego żona Paulina kierowała filialnym organem Komitetu Niewiast Polskich w powiecie mieleckim, pomagającym powstaniu, zbierała składki na cele powstańcze oraz ukrywała nieznanego z nazwiska podoficera austriackiego, który zdezerterował z pułku w Tarnowie. W czasie podejmowania gościną oficerów austriackich podobno namawiała ich do złamania przysięgi. W wyniku rewizji w lutym 1864 r., została skazana na karę grzywny przez austriacki sąd wojenny w Tarnowie. Suchorzewscy opuścili Mielec w 1870 roku.
Od końca XIX w. do początku XXI w. w dworku mieściła się apteka. Wraz z ogrodem jest on wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego.
Województwo: podkarpackie
Gmina: Mielec (gm. miejska)
