1995 rok
Konik polski to rasa pochodząca od dzikich tarpanów, żyjących na terenach Polski do końca XVII wieku. Są niewysokie (w kłębie 130-135 cm), myszato ubarwione, z ciemną pręgą biegnąca przez grzbiet, mają krótką stojącą grzywę. Szczególne zalety koników polskich to: dobre zdrowie, płodność, niewybredność pokarmowa, odporność, zaradność w trudnych sytuacjach, zdolności adaptacyjne, kompensacja wzrostu, a przy tym wytrwałość, łagodność i pojętność.
Koniki polskie w leśnictwie Sokole, nadleśnictwie Tuszyma żyją w kilkuhektarowej zagrodzie z łąką i lasem oraz dostępem do strumienia, co stwarza im niemal naturalne warunki bytowe.
Prawdopodobnie zostały udomowione w 1780 roku w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Niewykluczone, że pochodzą od tarpana, wymarłego gatunku dzikiego konia, którego można było spotkać w lasach Europy. Nazwę konik polski nadał im profesor Tadeusz Vetulani i wysunął hipotezę o istnieniu odmiany leśnej tarpana. Konik polski służył ludziom jako dobry koń roboczy w niedużych gospodarstwach rolnych i sadowniczych. Jako wytrwały i niezawodny koń często używany był też w transporcie.
Obecnie w zagrodzie żyje 6 koni, w tym 5 klaczy i jeden ogier wałach. Koniki polskie z Tuszymy cieszą się ogromną popularnością i mają swoich fanów. Jak wyliczyli leśnicy, rocznie zagrodę odwiedza aż kilkanaście tysięcy osób. Niestety bezmyślność odwiedzających doprowadziła do ostrego zatrucia w stadzie w 2020 roku, na szczęście doskonała opieka weterynaryjna przywróciła tabun do zdrowia. Koniki polskie są bardzo łakome i niemal wszystkożerne, a turyści, pomimo informacji o zakazie dokarmiania, nie zawsze stosują się do treści prośby i zagrażają hodowli.
Województwo: Podkarpackie
Gmina: Przecław
