Założona w 1882 r.
Szkoła Domowej Pracy Kobiet była pierwszą szkołą gospodarczą na terenie ziem polskich, a zarazem instytucją, dzięki której kobiety mogły nabywać praktyczne umiejętności niezbędne do samodzielnego utrzymania. Miały też możliwość kształtowania swoich charakterów w oparciu o trwały system wartości. Program dla placówki opracowała generałowa Jadwiga Zamoyska, korzystając ze wzorców jakie poznała podczas swoich podróży do Francji, Holandii i Danii. Od nauczycielek szkoły wymagała, by stale doskonaliły się w zawodach, których miały nauczać oraz by podnosiły swoje umiejętności i uzupełniały wiedzę dotyczącą nowinek technicznych.
Początkowo w Kórniku placówka służyła tylko i wyłącznie dziewczętom wiejskim, które uczyły się za darmo nie wnosząc jakichkolwiek opłat, ale z upływem czasu Zakład zaczął zwracać się ku dziewczętom stanu średniego. Wychowanki szkoły pochodziły ze wszystkich warstw społecznych i ze wszystkich trzech zaborów.
Hasłem Szkoły brzmiało Służyć Bogu – służąc Ojczyźnie, służyć Ojczyźnie – służąc Bogu, zaś w godle szkoły znalazły się krzyż, kądziel i książka. Nadrzędnym celem jaki przyświecał Zamoyskiej, gdy zakładała Szkołę było kształtowanie młodych Polek tak, by pozostający pod zaborami naród wzmacniał się gospodarczo i był gotowy aby w przyszłości wybić się na niepodległość.
Władzom pruskim trudno było znieść placówkę działającą w oparciu o takie zasady, dlatego szykanowali Zamoyskich wykorzystując ich francuskie obywatelstwo. Szkołę trzeba było przenieść do Zakopanego, gdzie na nowo rozkwitła. W Kórniku, po odzyskaniu niepodległości, ponownie utworzono dwuletni oddział Szkoły.
Szkoła Domowej Pracy Kobiet rozpoczęła funkcjonowanie w czerwcu 1882 r w Kórniku.
W pierwszym roku przyjęto do niej 30 uczennic. Dziewczęta uczyły się pracy w domu, kuchni, pralni, ogrodzie i oborze, organizowano także zajęcia z kaligrafii, ortografii, rachunków, katechizmu, historii Polski i biblijnej oraz lekcje śpiewu.
Już trzy lata później Zamoyscy musieli wyjechać z Wielkopolski. Szkoła działała krótko w Lubowli, a następnie w Kalwarii Zebrzydowskiej. Ostatecznie na wiele lat zakotwiczyła w Zakopanem, na terenach zakupionych przez hrabiego Władysława. Po śmierci Jadwigi i jej syna stała się jednym z głównych zakładów Fundacji Zakłady Kórnickie.
W czasie okupacji niemieckiej oficjalnie funkcjonowała przez 4 lata (1941-1944) pod nazwą: Państwowa Szkoła Gospodarcza, będąc ratunkiem dla dziewcząt przed wywózką na przymusowe prace do Niemiec. Po wojnie działała jeszcze do roku 1950 w Kuźnicach, najpierw pod nazwą Państwowe Liceum Gospodarcze, a w latach 1948-1950 jako dwuletnie Państwowe Liceum Rolniczo-Gospodarcze. Na fasadzie nadalwidniał napis: Szkoły Gospodarcze imieniem generałowej Zamoyskiej. Uczyli w niej pedagodzy z Wilna, Lwowa i Warszawy.
Później placówkę zlikwidowano.