Kościół w Kórniku wybudowano w 1437 roku, a miano kolegiaty uzyskał w roku 1495.
Kolegiata Kórnicka, czyli kościół pw. Wszystkich Świętych w Kórniku razem z Zamkiem Kórnickim i Arboretum został uznany Pomnikiem Historii. Ta charakterystyczna budowla zdobi wschodni kraniec kórnickiego rynku i jest przykładem tzw. architektury brunsbergowskiej. Jej wnętrze wypełniają cenne dzieła sztuki sakralnej, m.in. obrazy Mariana Jaroczyńskiego i rzeźba św. Franciszka dłuta Marcina Rożka. Czczona jest tutaj Matka Boża Różańcowa Kórnicka z Dzieciątkiem w umieszczonym w kaplicy wizerunku, przez wieki ozdobionym przez wiernych sporą ilością darów wotywnych. Pod kaplicą, przy zakrystii, mieści się krypta, w której pochowano dawnych właścicieli Kórnika z rodu Działyńskich, w tym Teofilę z Działyńskich (Białą Damę), hrabiego Tytusa i jego syna Jana Kantego. Pod kaplicą Serca Jezusowego umieszczono nekropolię ostatnich właścicieli. Leżą tu Jadwiga Zamoyska, jej syn Władysław i córka Maria. Wewnątrz kościoła znajdują się też nagrobki możnych Górków.
Świątynia był przez wieki centrum życia duchowego dla okolicznych mieszkańców i pielgrzymów. W 1849 roku w murach kościoła odbyła się pierwszy zjazdu Ligi Polskiej, organizacji polityczno-kulturalnej założonej przez polskich posłów do parlamentu pruskiego.
Współcześnie w pierwszym tygodniu października każdego roku odbywa się w kolegiacie odpust ku czci Królowej Różańca Świętego, a w listopadzie pielgrzymują tu sołtysi powiatu poznańskiego, którzy obrali Matkę Bożą Kórnicką za swoją Patronkę. Okazjonalnie w kościele odbywają się koncerty organowe i chóralne.
Kościół parafialny w Kórniku został wzniesiony w 1437 roku. Ufundował go Mikołaj Górka, właściciel Kórnika, a akt erygujący parafię wydał biskup Stanisław Ciołek. Budowla w stylu gotyckim wzorowana na kościele NMP na Ostrowie Tumskim w Poznaniu, 30 czerwca 1495 r. została podniesiona do rangi kolegiaty. Budynek był przebudowywany przez Teofilę z Działyńskich Szołdrską-Potulicką w pierwszej połowie XVIII wieku, kiedy dobudowano m.in. barokową kaplicę Matki Bożej.
Obecny wygląd świątyni jest efektem odbudowy, którą zainicjował i sfinansował Tytus Działyński. Bezpośrednią przyczyną inwestycji był pożar, który w 1836 roku zrujnował dach budynku. W kolejnych latach zrealizowano projekt włoskiego architekta Franciszka Marii Lanciego. Wnętrze neogotyckiej świątyni oświetlają duże ostrołukowe okna ozdobione witrażami z pracowni św. Wojciecha w Poznaniu. Centralne miejsce zajmuje barokowy ołtarz główny zwieńczony figurą św. Michała Archanioła, wraz z obrazem Wszystkich Świętych pędzla Chołubskiego. Ołtarz ten sprowadzono z poznańskiego kościoła karmelitów.
Za czasów proboszcza Mieczysława Matuszka, z okazji jubileuszu 500-lecia parafii poszerzono i powiększono chór organowy, pomalowano ołtarze i wnętrza oraz założono witraże, które w kościele znajdują się po bokach głównego ołtarza oraz w kaplicy Matki Boskiej.