Powstał przed 1232
Bnin jest dawnym miastem w Wielkopolsce o bogatej historii. Mimo, że
utracił prawa miejskie w latach 30-tych XX wieku, a później został włączony
administracyjnie do miasta Kórnika, nadal zachował swoją odrębność przestrzenną
i osobne, wyraźne miejskie założenia. Nazwa Bnin widnieje w oficjalnym,
ministerialnym spisie nazw miejscowości, ale funkcjonuje oficjalnie już tylko
jako nazwa obrębu geodezyjnego i lokalnej parafii rzymsko-katolickiej. Mimo to
nieoficjalnie nazwa nadal używana jest przez mieszkańców, a nawet funkcjonują
znaki drogowe określające granice miejscowości. Rdzenni mieszkańcy i lokalne
władze od lat starają się o przywrócenie praw miejskich Bninowi, bez
oddzielania go administracyjnie od gminy Kórnik i bez wydzielania odrębnych
władz samorządowych.
Zabytki Bnina:
- grodzisko na półwyspie Szyja z archeologicznymi śladami osady ludności
kultury łużyckiej oraz pozostałościami grodziska wybudowanego przez pierwszych
Piastów. - ratusz
- otoczenie dawnego kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Wojciecha
Probostwo - obecny kościół rzymsko-katolicki – dawny kościół ewangelicki
- dawna pastorówka
- dawny szpital
- ceglany budynek szkoły podstawowej
W Bninie urodzili się m. in. znany niemiecki kompozytor Gustav
Graben-Hoffmann, działacz patriotyczny Jakub Krotowski-Krauthofer, Julia
Molińska-Woykowska publicystka i pisarka oraz piłkarz Edmund Rochowicz.
Tło historyczne:
Na należącym do późniejszego Bnina półwyspie wcinającym się w wody
Jeziora Bnińskiego (półwysep Szyja) przez około trzy stulecia – od VIII do V w.
p.n.e istniała osada o naturalnie obronnym charakterze.
Na pozostałościach tej osady około 940 roku naszej ery przodkowie Mieszka I
wznieśli solidny gród z podgrodziem. Z pierwszej połowy XIII wieku pochodzą
pozostałości grodziska stożkowatego – kasztelańskiej siedziby na kopcu, która
była rozbudowywana, ale też niszczona przez napastników.
Pierwsza wzmianka o Bninie jako grodzie kasztelańskim pochodzi z dokumentów
księcia Władysława Odonica wystawionych dla templariuszy w 1232 roku.
Powołuje się on na świadectwo kasztelana bnińskiego Bogumiła. Rola grodu
bnińskiego położonego na szlaku łączącym Wielkopolskę ze Śląskiem była
znacząca.
W latach 1386 – 1395 Bnin stał się miastem na mocy przywileju Władysława
Jagiełły. Wcześniej natomiast przeszedł w ręce Łodziów – było to
najprawdopodobniej przed 1273 rokiem. Kasztelanem bnińskim był wówczas
Przedpełk. W XV wieku o Bnin dbał biskup poznański Andrzej Bniński, który rozbudował
miasto, a w 1463 roku ufundował tu gotycki kościół. Bnińscy władali miastem do
XVII wieku. W połowie XVI wieku Bnin na krótko przeszedł na własność Górków, by
pod koniec tego stulecia prawdopodobnie drogą wykupu stać się własnością
Opalińskich, stanowiących starszą linię rodu Łodziów z Bnina. Od początku XVII
wieku Bnin należał do właścicieli Kórnika.
W 1934 roku odebrano Bninowi prawa miejskie. 20 II 1961 roku na mocy
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów zlikwidowano nazwę Bnin i włączono
miejscowość oraz Prowent do Kórnika. Obecnie nazwa Bnin używana jest umownie w
odniesieniu do południowej części miasta Kórnika.
Nazwa Bnin wywodzi się od nazwy rośliny bniec zwanej też ben.