Czas powstania
XV w.
Kościół znajduje się na końcu nowowarpieńskiego cypla. Jednonawowy obiekt o kształcie wydłużonego prostokąta zamknięty jest od wschodu trójbocznie, a od zachodu prostą ścianą. Przylega do niej dostawiona w 1693 r. wieża obrysowana na planie zbliżonym do kwadratu. Ceglane mury posadowiono na granitowych fundamentach. Ostrołukowe okna znajdujące się między przyporami doświetlają wnętrze. Do pierwotnej świątyni salowej w XVIII w. dobudowano zakrystię.
Na szczególną uwagę zasługują odrestaurowany barokowy ołtarz z tryptykiem przedstawiającym Ostatnią Wieczerzę, Ukrzyżowanie i Zmartwychwstanie z 1704 roku oraz ambona z XVII w. z baldachimem i płaskorzeźbami ewangelistów. Z tyłu ołtarza widnieje wizerunek fundatorów. W prezbiterium znajduje się także anioł z chrzcielnicy z XVIII wieku. Po lewej stronie, patrząc od ołtarza, zobaczyć można osiemnastowieczny obraz Sądu Ostatecznego. Chór zdobi odsłonięta podczas prac konserwatorskich niezwykła polichromia. Na nim znajdują się ośmiogłosowe organy wybudowane przez Johanna Friedricha Schulze w XVIII w.
Przy kościele znajdują się dwa kamienie postawione z inicjatywy społecznej. Jeden poświęcony jest pamięci wszystkich zmarłych mieszkańców miasta; dawnych, pochowanych między innymi na terenie nieistniejącego dziś przykościelnego cmentarza oraz współczesnych. Służy on zintegrowaniu historii z teraźniejszością i jest miejscem corocznych spotkań byłych i obecnych mieszkańców. Drugi z kamieni upamiętnia św. Jana Pawła II, którego relikwie znajdują się w bocznym ołtarzu.
Budynek nieprzerwanie pełni funkcję sakralną, lecz obecnie jest także miejscem otwartym na kulturę. Odbywają się w nim wystawy oraz koncerty chóralne i instrumentalne.
Pierwszą wzmiankę o nowowarpieńskim kościele znajdujemy w spisie posiadłości klasztoru w Uznam z 1267 r. Informację o nowowarpieńskim proboszczu Denikiusie natomiast znaleziono w dokumencie księcia Barnima I z 1271 r. Następny proboszcz warpieński, Henryk, był jednocześnie kapelanem księcia Bogusława IV, następnie Ottona I. Pokazuje to ówczesne znaczenie miasta. Budynek ulegał zniszczeniu podczas pożarów miasta w latach 1442, 1491, 1555 i 1692; kolejne odbudowy były możliwe dzięki książęcym nadaniom oraz – w okresie wojny trzydziestoletniej – fortyfikacyjnym planom szwedzkim. Według informacji z 1491 r. nowo odbudowany kościół był mniejszy od ratusza. Współczesny jego rozmiar wskazuje na to, że po kolejnych pożarach został znacznie rozbudowany.
Obecna bryła kościoła powstała prawdopodobnie około roku 1556. W pożarze w 1692 r. zniszczona została wcześniejsza wieża i dach kościoła. Odbudowano je w 1693 r., przy czym nową wieżę w XIX w wieku przebudowano w stylu neogotyckim. Wówczas ufundowano również wyposażenie kościoła, o którym mowa wyżej.
Po wojnie i zmianie denominacji na katolicką kościół przeszedł kilka zmian. W trakcie ostatniej renowacji zakończonej w 2020 r. odsłoniono i odrestaurowano piękną polichromię umiejscowioną na balustradzie balkonu chóru. Przywrócono również do użytku wyremontowaną ambonę i odnowiono ołtarz.
