Pierwsze informacje na temat klasztoru w Bukowie pochodzą z 1248 roku, kiedy to książę gdański Świętopełk podarował dwie wsi zakonnikom z miejscowości Dargun (Meklemburgia) w celu stworzenia filialnego konwentu. Został on ukończony w 1259 roku, zamieszkało w nim 12 zakonników i opat.
Po latach rozwoju zakonnicy prowadzili wielokierunkową gospodarkę, która przynosiła znaczne dochody. Pod koniec XIV w. zakon dotknął kryzys gospodarczy, następnie w 1535 roku na mocy postanowień sejmu trzebiatowskiego konwent został rozwiązany. Wraz z upływem czasu zabudowania klasztorny niszczały a pamięć o nich się zacierała.
W powszechnej opinii jedyną pozostałością po zabudowaniach, które ulec musiały zniszczeniu po przejściu Pomorza na luteranizm, jest gotycki kościół parafialny, znajdujący się w centrum wsi. Prowadzone tu pod koniec lat 90. XX wieku badania archeologiczne nie potwierdziły jednak takiej hipotezy. Obecnie nieznane jest miejsce, w którym mógł stać średniowieczny klasztor. Na szczęście zachowało się dużo dokumentów pisanych, poświadczających że okoliczni rycerze, ale również mieszczanie z Koszalina czy Darłowa bardzo chętnie i szczodrze obdarowywali konwent przywilejami. Sam klasztor zaś nadal czeka na swojego odkrywcę.