Pierwsza wzmianka o kościele w Parnowie znajduje się w dokumentach dotyczących sporu o granicę. Potwierdza ona istnienie świątyni już przed rokiem 1319. Ceglana, gotycka świątynia, zbudowana w początkach XIV wieku, zachowała się w większej mierze w swojej ceglanej, pierwotnej bryle. Chociaż ma prostą, powszechnie spotykaną, formę świątyni jednonawowej z wieżą, świadczy jak ważnymi budowlami mogły stać się takie kościoły w czasach zagrożenia. Spójrzmy bowiem na grube mury, które mogły zapewnić schronienie okolicznym mieszkańcom.
W mury wieży wmurowane są dwa kamienie młyńskie. Ich znaczenie w takim miejscu nie jest do końca jasne. Wskazuje się na ich ewentualną funkcję wzmacniającą konstrukcję ścian, symbolikę kamienia jako czegoś tak trwałego jak Kościół, albo po prostu chęć zaoszczędzenia droższych cegieł.
Zabytkowy wystrój kościoła stanowią: ambona barokowa z XVIII w., empora organowa z XV w., dwa żyrandole mosiężna z XVIII w. oraz dzwon gotycki z minuskułową inskrypcją.
