Kościół Parafialny pw. św. Lamberta w Radomsku

Czas powstania:

Neobarokowy kościół powstał w latach 1869-1876.

Opis cech fizycznych wprowadzonego Gminnego Cudu Regionu

Przepiękna biała sylwetka neobarokowego kościoła wznosi się nad miastem i przyciąga wzrok przechodniów. Budowla nawiązuje do włoskiego baroku. Od frontu posiada trzy wieże. Wewnątrz znajduje się  5 ołtarzy. W ołtarzu głównym umieszczono naturalnej wielkości figurę Chrystusa oraz – w jego bocznych niszach – posągi Piotra i Pawła. Są one dziełem warszawskiego rzeźbiarza Andrzeja Pruszyńskiego Jest on również autorem stojącej przed kościołem  figury Najświętszej Marii Panny. Zarówno na zewnętrznych ścianach świątyni, jak i w jej wnętrzu, zamontowano dużą ilość epitafiów i tablic pamiątkowych.

Opis kontekstów historycznych

W miejscu dzisiejszego kościoła znajdował się niegdyś drewniany kościół farny ufundowany najprawdopodobniej w XI lub XII wieku, ale pierwsza wzmianka o świątyni pochodzi z 1379. Ze spisu beneficjów Archidiecezji Gnieźnieńskiej dowiadujemy się, że w XIV wieku kościół ten był już murowany, zbudowany w stylu gotyckim. Uległ on zniszczeniu w pożarze. Został on odbudowany, a w XIV-XVI w. zyskał nowy, bogaty wystrój. Doświadczał także szczególnych łask polskich monarchów: królowej Bony i Zygmunta I Starego. Niestety, w 1624 roku kościół uległ zniszczeniu. Dokonały tego powracające ze Śląska odziały Lisowczyków. Świątynię wielkim nakładem sił i środków odbudowywano.

Obok kościoła istniał cmentarz, który przeniesiono za granice miasta w XVIII wieku.

W latach 1869-75 kościół został całkowicie przebudowany wg projektu specjalizującego się w architekturze sakralnej Konstantego Wojciechowskiego. Neobarokową świątynię konsekrowano w 1876 r. Podniesiony niemal z popiołów, kościół uległ  w 1724 roku kolejnemu pożarowi. Spłonęła wielka figura Chrystusa, dziesięć ołtarzy, dzwonnica z trzema dzwonami, sygnaturka i zegar. W roku 2000 świątynia została podniesiona do godności kolegiaty.