Czas powstania
Sękacze pieczono od czasów średniowiecza.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Sękacz to wypiek- ciasto na bazie dużej ilości jaj, tradycyjnie pieczone na ogniu. Sejneńskie sękacze są wyborne i popularne na całą Polskę.
Gotowy sękacz jest podobny do ściętego pnia drzewa z sękami. W wyniku polewania rożna kolejnymi warstwami ciasta w przekroju sękacza widoczne są grubsze warstwy jasnego ciasta przedzielone ciemnymi warstewkami ciasta spieczonego, co przypomina słoje roczne w pniu drzewa. Spływający w trakcie pieczenia nadmiar ciasta tworzy zastygające sople, które w ostatecznym efekcie naśladują sęki.
Opis kontekstów historycznych
Choć wzmiankuje się, iż tradycje pieczenia sękaczy sięgają czasów jaćwieskich i to od nich wziął się przepis na pieczenie tych smakowitych wypieków, to w Polsce tradycja uznaje, że pierwsze sękacze upieczono w miejscowości Berżniki koło Sejn na z okazji odwiedzin królowej. Według innych podań sękacze zostały sprowadzone na Sejneńszczyznę z Niemiec przez Radziwiłłów, a następnie za pośrednictwem szlacheckich dworów trafiły do bogatszych chałup chłopskich.
Ten rodzaj dużego ciasta mógł być łatwo wykonywany na otwartych paleniskach kuchni tamtych czasów, a jego efektowny, naśladujący twór przyrody kształt odpowiadał gustom epoki. W dalszej perspektywie historycznej technika pieczenia ciasta nad otwartym ogniem na rożnie było znana od czasów prehistorycznych.