Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
Zespół dworski pochodzi z II połowy XIX w.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Murowany dwór usytuowano na skarpie nad rzeką Czarną. Niegdyś okazały, dziś jest znacznie zniszczony. Zachowały się jedynie grube mury, które noszą ślady po kulach z czasów II wojny światowej, nadając temu miejscu tajemniczości. Do dziś przetrwały dwa budynki gospodarcze oraz pozostałości po parku dworskim.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Pozostałości po zespole dworskim wraz z kościołem pw. św. Andrzeja są obiektami przypominającymi o dawnej świetności wsi Drogowle. Pierwsze wzmianki dotyczące miejscowości sięgają XV w. Od XVI w. Drogowle wchodzi w skład włości należących do biskupstwa krakowskiego. Położenie przy Czarnej Staszowskiej spowodowało, że rozwinęły się tu dymarki w formie kuźnic o wytopie ciągłym żelaza. Akta parafialne potwierdziły istnienie tu kuźnicy – „ferricudina deserta Drogowelska”.
Ostatnim właścicielem dworu był Stefan Biruk, który wyznawał prawosławie. Wiadomo, że odziedziczył on majątek po ojcu, który otrzymał go od władz carskich. Do dworu przynależały grunty orne i łąki wzdłuż rzeki Czarnej, hektary lasów, stawy rybne, dwa młyny wodne i tartak, napędzany turbiną wodną. Okoliczni mieszkańcy pracowali w folwarku. Po II wojnie światowej folwark upadł. Zniszczono urządzenia wodne, a reszta obiektów uległa dewastacji. Sam właściciel zmarł w niedługim czasie, załamany represjami ze strony władz komunistycznych.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Znaczny stopień zniszczenia, zachowały się jedynie grube mury i dwa budynki gospodarcze.
