Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
1912 r.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Neobarokowa świątynia została wzniesiona w latach 1911-1912. Pierwotnie kościół był jednonawowy. Rozbudowa kościoła polegająca na poszerzeniu nawy głównej, oraz dodaniu dwóch bocznych – w formie osobnych kaplic, nastąpiła w latach 1930-1931. Od strony zachodniej kościoła znajduje się czterokondygnacyjna wieża o wysokości ok. 40 metrów. Elewacje są tynkowane, frontowa jest jednoosiowa z wejściem głównym ujętym pilastrami podtrzymującymi przyczółek, w polu którego znajdują się dwa medaliony z podobiznami króla Władysława IV i papieża Piusa XI i datami 1633 i 1933. Najwspanialszym zabytkiem kościoła jest barokowy ołtarz św. Anny z 1633 roku. Dziś w ołtarzu tym znajduje się pięć rzeźb i pięć obrazów. Głównym obrazem jest św. Anna Samotrzeć, za którą na zasuwie znajduje się obraz przedstawiający św. Stanisława. Organy wykonane w 1895 roku przez elbląską firmę: „August Terletzki – właściciel Eduard Wittek” znajdowały się pierwotnie w soleckim kościele ewangelickim i trafiły do świątyni katolickiej po II wojnie światowej.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Murowany kościół katolicki został wzniesiony staraniem ks. Witolda Nowakowskiego, proboszcza parafii pw. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Solcu Kujawskim i zastąpił starą, drewnianą świątynię z XVIII wieku. Nowy murowany kościół wybudowała solecka firma budowlana Roberta Schillera. W momencie poświęcenia kościoła polska społeczność Solca była niewielka i liczyła ok. 5% mieszkańców. Kościół był wówczas jedyną ostoją polskości w zgermanizowanym mieście. Sytuacja uległa zmianie po 1920 roku i powrocie Solca do Polski. Napływ Polaków do miasta szybko spowodował konieczność rozbudowy świątyni. Nastąpiło to w latach 1930-1931 wg projektu Rogera Sławskiego.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Bardzo dobry.
Kościół pw. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Solcu Kujawskim
Kościół pw. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Solcu Kujawskim