Obraz Matki Bożej Leżajskiej jest jednym z najbardziej znanych wizerunków kultowych w Polsce. Sławę swoją zawdzięcza licznym cudom i łaskom, których doznawano przed jego obliczem oraz powadze miejsca, z którym wizerunek ten jest związany od przeszło czterystu lat.
Obraz wykonany został techniką temperową na podkładzie kredowym. Jego podobrazie stanowi deska o rozmiarach 92,5 na 58 cm. Przez znawców datowany jest na 3 tercję XVI w. Madonna ukazana jest w półpostaci z Dzieciątkiem, które trzyma na lewym ramieniu. Głowę ma minimalnie zwróconą w prawo, a spojrzenie skierowane na wprost. Jej prawa ręka opada w dół, wyrażając układem palców gest błogosławieństwa. Strój Madonny stanowi spodnia szata koloru czerwono-wiśniowego o długich rękawach oraz spływające z głowy okrycie wierzchnie. Płaszcz jest ciemno-zielony z jaskrawo zieloną podszewką, wykończony złotą lamówką. Pod płaszczem widać cienkie maforium. Twarz Madonny jest pełna, o ciemnoróżowej karnacji. Jej plastykę wydobywają cienie oraz światło uzyskane bielą na nosie, w kącikach ust, oczu, a także pod dolnymi powiekami. Madonna ma duże oczy, ciężkie powieki i wyraziście nakreślone brwi oraz usta z podniesionymi w górę kącikami. Dzieciątko ubrane jest w długą tunikę z rękawami, przepasaną paskiem. Pod szyją tunika obszyta jest szeroką, złotą lamówką. Głowa Dzieciątka, lekko wzniesiona w górę, okolona włosami opadającymi na lewe ramię, przedstawiona jest w trzech-czwartych. Na zaokrąglonej twarzy rysuje się wyodrębniony podbródek. Oczy i nos oddane są podobnie jak na twarzy Madonny, usta plastyczne, nakreślone żywą linią. Spojrzenie Chrystusa podąża ku Madonnie, prawa Jego ręka błogosławi, lewa, zgięta w łokciu, podtrzymuje księgę. Dłonie o zaokrąglonych palcach są białe, obwiedzione ciemnym kolorem.
Obraz jest dziełem ks. Erazma z leżajskiego klasztoru kanoników regularnych zwanych bożogrobcami, malarza czynnego w drugiej poł. XVI stulecia. Artysta pochodził z Leżajska.
