W latach 1903 – 1907 zbudowano w Jastkowicach kościół murowany jako kaplicę dojazdową z parafii Pysznica. Styl kościoła jest mieszany, architekt i wykonawcy nieznani. Powstał z ofiar składanych przez parafian, księcia Lubomirskiego i emigrantów z Ameryki. W czasie I wojny światowej został uszkodzony, odnowiono go w 1926 r.
W roku 1973 z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks. Tadeusza Macha przystąpiono do rozbudowy świątyni. Zostali zatrudnieni architekci z Krakowa: Bolesław Marchwica, Bogusław Brągiel, Henryk Schoen. Dobudowano prezbiterium, boczne wejścia, wewnętrzną antresolę, kaplicę św. Jana w podziemiach prezbiterium. Po zakończeniu rozbudowy świątynię pw. Przemienienia Pańskiego poświęcił biskup przemyski Ignacy Tokarczuk. Na przełomie lat 70. i 80. wraz z remontem plebanii, zbudowano nieopodal kościoła grotę ku czci Maryi Niepokalanej. W latach 80. organmistrzowie z Przemyśla – Wolanin i Karpecki powiększyli organy z 4 do 16-głosowych. W 2018 r. rozpoczęła się kolejna rozbudowa kościoła, której inicjatorem był nowy proboszcz ks. Adam Węglarz. Powodem podjęcia inwestycji był wzrost liczby wiernych, którzy nie mieścili się w świątyni podczas nabożeństw. W bardzo krótkim czasie dzięki zaangażowaniu parafian udało się dobudować nowe prezbiterium oraz przebudować wnętrze świątyni.
Według dostępnych źródeł około 1815 roku powstał w Jastkowicach drewniany kościółek, który zastąpił kaplicę z XVIII wieku, w której znajdował się ołtarz Przemienienia Pańskiego. Zbudował go Kacper Paleń za zezwoleniem władz kościelnych w Sandomierzu. Nabożeństwa były odprawiane w nim okazjonalnie, przez proboszcza rzymskokatolickiego z Pysznicy. Jedyną systematycznie odprawianą mszą, była msza odpustowa na uroczystość Przemienienia Pańskiego. W 1843 roku biskup Korczyński nakazał, aby msze odprawiane były codziennie z wyjątkiem niedziel i świąt. Pod koniec XIX wieku kościół spłonął. Ponieważ kościół w Jastkowicach był filialnym w stosunku do kościoła parafialnego w Pysznicy, wszystkie posługi religijne, za wyjątkiem mszy i innych nabożeństw, mieszkańcy Jastkowic musieli otrzymywać w Pysznicy. Było to kłopotliwe ze względu na utrudnioną komunikację przez często wylewającą rzekę Bukową. Rozpoczęto więc starania o wyznaczenie przez władze kościelne dla Jastkowic księdza ekspozyta. Zwracano się w tej sprawie wielokrotnie do proboszcza ks. Ignacego Pyzika i kurii przemyskiej, jednak bezskutecznie.
W styczniu 1923 roku jastkowska Rada Gminy uchwaliła wystąpienie do konsystorza biskupiego kurii przemyskiej w sprawie erygowania parafii. Minęły kolejne dwa lata, zdesperowana grupa mieszkańców, agitowana przez zawieszonego w urzędowaniu wójta gminy, sprowadziła w czerwcu 1925 roku księdza polskokatolickiego kościoła narodowego i przekazała mu istniejący budynek kościoła. W sierpniu 1925 roku, na mocy dekretu biskupa przemyskiego Anatola Nowaka powstała parafia w Jastkowicach.
Pierwszym proboszczem został ks. Kazimierz Kwaśny. Niestety decyzja biskupa była spóźniona, doszło do konfliktu, przedmiotem którego był budynek kościoła. Decyzją starosty kościół został zamknięty, interweniowała policja, doszło do starć i aresztowań przywódców zamieszek. Dopiero 26 grudnia 1925 roku nowy proboszcz w asyście policji mógł wejść do kościoła i odprawić pierwszą mszę świętą. Z czasem sytuacja zaczęła się normalizować, a jastkowiczanie całymi rodzinami wracali do kościoła rzymskokatolickiego. W 1926 r. założono na gminnym gruncie ( zaintabulowanym na rzecz parafii w 1927 r.) cmentarz, który został poświęcony przez ks. dziekana Michała Dukiela. Rok później administratorem parafii został ks. Edward Saletnik. Od 1928 do 1935 roku proboszczem był ks. Jan Wojtasik. Dzięki niemu powstała plebania i zabudowania gospodarcze. W roku 1928 ustanowiono beneficjum dla parafii o łącznym obszarze 12, 5 ha, a w maju 1930 r. książę Jerzy Lubomirski przekazał na jej rzecz 20 mórg ziemi. W 1935 roku probostwo w Jastkowicach objął ks. Ludwik Kordyl. Prześladowany w czasie II wojny światowej przez wyznawców kościoła narodowego, Niemców a także partyzantów AL. Zginął od odłamka niemieckiej bomby w 1944 r. Po nim obowiązki proboszcza przejął ks. Tadeusz Mach.