Czas życia 1840-1918
Leopold Tabaczyński – właściciel majątku Racięcin.
Jedna z najwybitniejszych postaci z historii tej miejscowości. Będąc studentem IV roku medycyny przerwał studia na wiadomość o wybuchu powstania styczniowego, zgłosił się do oddziału jazdy powstańczej formowanej przez gen. Edmunda Taczanowskiego. Brał udział w walkach oddziału, pełniąc m.in. funkcję jego lekarza. Po przegranej bitwie pod Ignacewem, Leopold zatrzymał się w Ignacewie, uważając za swój obowiązek niesienie pomocy lekarskiej rannym pozostawionym na pobojowisku, oraz w pobliskiej wsi Lubstów. Spotkał znajomego lekarza dr Stankiewicza, który ostrzegł go, że żandarmeria rosyjska przeszukuje okolicę i aresztuje rozbitków spod Ignacewa, namawiając aby jak najprędzej opuścił Królestwo. Leopold potajemnie przekroczył granicę zaboru pruskiego i powrócił do Berlina. Tam ukończył studia. Jego pragnieniem było podjęcie pracy naukowej w Szkole Głównej Warszawskiej, ówczesne władze mu jednak odmówiły z uwagi na brak akceptacji dyplomów zdobytych w Prusach. Tabaczyński zatem udał się do Dorpatu gdzie uzyskał stopień doktorski na uniwersytecie rosyjskim. Mimo tego ponownie mu odmówiono z powodu braku etatu, jednak Tabaczyński domniemywał że powodem odmowy jest jego udział w powstaniu czego mu nigdy nie udowodniono ale go o to podejrzewano.
Zniechęcony zamieszkał w Racięcinie. Majątek Racięcin był przez lata jego kształcenia dzierżawiony. Około 1869 roku dr Leopold odebrał z dzierżawy rodzinny majątek Racięcin i wkrótce zorganizował prywatną lecznicę. Jak donosiła Gazeta Polska w 1871 roku lecznica działała już jak szpital. Leczył licznych chorych, prowadził jednocześnie obserwację, a wyniki publikował w czasopismach lekarskich. W tamtych czasach dostęp do opieki medycznej był fatalny, szczególnie na terenach wiejskich. Dlatego też jego praktyka lekarska stanowiła „wielki krok” w postępie cywilizacyjnym tego regionu.
Po długich latach usilnej i owocnej pracy, oddawszy majątki dzieciom, przeniósł się do Warszawy, a zaniechawszy praktyki lekarskiej, jako człowiek wysoko wykształcony szczerze interesował się wszelkimi sprawami społecznymi.
Zmarł 13 października 1918 roku, został pochowany na Powązkach.
