Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
1366 r.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Najlepiej zachowanym fragmentem murów obronnych jest wieża wraz kawałkiem muru przy kościele parafialnym. Na wcześniej zasypane fundamenty murów wieży natrafiono w 1968 roku. Lokalni pasjonaci historii postanowili o odbudowaniu tego fragmentu fortyfikacji. Obok dużej partii zrekonstruowanej, od strony południowej zachował się kilkumetrowy fragment autentyczny, z ciosów czerwonego piaskowca parczewskiego przy użyciu zaprawie wapiennej. Części muru i baszty wybudowane z białego wapienia pokazują zmiany, jakie zaszły w XV i XVI wieku. Mury wykonane z czerwonego piaskowca parczewskiego to początkowy czas budowy murów. Wtedy to wieża podobnie jak same mury zakończona była krenelażem. Biała cześć z wapienia to okres z XV podwyższono oraz zadaszono basztę. We wnętrzu baszty można zobaczyć oryginalne fragmenty muru pochodzące z XIV wieku oraz fragmenty XVI wiecznej ceramiki i kafli ozdobnych znalezione podczas badań archeologicznych. We wnętrzach zrekonstruowanej baszty mieści się obecnie kawiarnia.
fot. Bartosz Gawlik
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Pierwotnie system obronny miasta stanowiły wały ziemne. Kamienny system fortyfikacji powstał w połowie XIV w. Jego inicjatorem był Król Kazimierz Wielki. Mur który otaczał miasto więcej niż miał metr szerokości, ponad tysiąc metrów długości oraz formę regularnego prostokąta. W jego skład wchodziło ponad 15 prostokątnych baszt z których 4 były basztami narożnymi. Każda z baszt wychodziła do przodu po za obrys linii murów. System posiadał również dwie bramy wjazdowe do miasta, od zachodu Sławkowską oraz od wschodu Krakowską. Dla wygody mieszkańców w murach znajdowały się mniejsze bramo furty Gęsia i Parczewska. Całość fortyfikacji wykonana była z piaskowca oraz wapienia. Można przypuszczać ze całość muru wieńczył krenelaż, natomiast obrońcy mieli do swojej dyspozycji chodnik po którym mogli poruszać się murach. Bezpośrednio przed murami znajdował Asię fosa głęboka na 2 metry i szeroka na 5.
Później została ona znacznie pogłębiona i poszerzona i najprawdopodobniej była fosą mokrą. W wieku XIX mury zostały najprawdopodobniej rozebrane a fosa zasypana.
fot. Bartosz Gawlik
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
zachowane relikty zadbane w stanie bardzo dobrym