Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
Pierwszy kościół wybudowano tu w 1550 roku. Początkowo był to kościół ewangelicki, jednak w 1623 roku został zabrany przez katolików. Po pożarze w 1884 roku został rozebrany i zastąpiony nowym, neogotyckim kościołem wzniesionym w latach 1885 – 87.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Jest to duży, trzynawowy kościół halowy o długości około 72 metrów i szerokości 22 metrów. Bryła świątyni jest mocno rozczłonkowana z wydzielonym, wielobocznie zakończonym prezbiterium i jednakowo zamkniętymi nawami bocznymi. Wieża zwieńczona jest strzelistym hełmem, z narożnikowymi małymi hełmami-sterczynami. Na kalenicy dachu znajduje się bardzo smukła, czworokątna sygnatura. Wnętrze nakryte jest sklepieniami.Kościół posiada bardzo bogate detale ceglane w stylu neogotyckim (są to m.in. opaski okienne, portale, fryzy, przypory itp.). Wnętrze posiada bogate, jednolite wyposażenie w stylu neogotyckim, pochodzące z końca XIX wieku (są to drewniane, polichromowane ołtarze; drewniany prospekt organowy). Oprócz tego ze starej świątyni zachowały się: chrzcielnica z piaskowca datowana na XIII wiek, gotycka kamienna figura św. Krzysztofa z 1511 roku; gotycka, drewniana, polichromowana figurka Matki Bożej z XV w i późno gotycka figura św.Nepomucena z XVI wieku.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Kościół prarafialny, ewangelicki zbudowany do 1567 r. na terenie tzw. Górnego Miasta. W 1624 r. przejęty przez katolików. Zbarokizowany w latach 1659–1660. W XVIII i XIX w. wielokrotnie odnawiany. W 1884 r. zniszczony w pożarze. Decyzja o budowie nowego, większego kościoła, w związku z czym dokupione sąsiednie parcele przy ul. Kościelnej. Projekt wykonany przez Josepha Ebersa (*1845–†1923), architekta diecezji wrocławskiej, kształconego na Politechnice w Hanowerze. W latach 1886–1890 wzniesiony kościół trzynawowy, halowy z emporami, z rozbudowaną częścią prezbiterialną, transeptem oraz z asymetrycznie umieszczoną wieżą, dobrze wyeksponowaną od strony Włodzicy. Kościół utrzymany w stylu ceglanego neogotyku szkoły hanowerskiej, na wzorach z gotyku ceglanego i z gotyku katedralnego. Wystrój wnętrza uzupełniony dekoracyjną polichromią (1889, malarz Krachwitz z Ząbkowic) i witrażami (1890, pracownia Dr Quidmanna, malarz na szkle Dürk z Żytawy i malarz na szkle Redner z Wrocławia († 1907). Neogotyckie wyposażenie kościoła wykonane w latach ok. 1889–1914 przez J. Elsnera z Monachium, A. Wittiga z Nowej Rudy, Dorfa z Niwnic, warsztatu Schmidta z Lądka oraz F. Wagnera z Kłodzka. Polichromią niektórych ołtarzy zrealizowana przez malarza H. Richtera z Lądka. Po wzniesieniu kościoła stary cmentarz przy nim urządzony jako plac kościelny. Na jego terenie zbudowana w 1898 r. kaplica zbliżona formalnie do kościoła, a na pn.-zach. od kościoła wzniesione plebania i budynek gospodarczy. Wszystkie te trzy obiekty zaprojektowane zapewne również przez Josepha Ebersa.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Stopień zachowania obiektu jest dobry. Zabytek dostępny przez cały rok, możliwość zwiedzania wnętrza po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.
